Ιούλης-Αύγουστος-Σεπτέμβρης 2005

ΤΑΣΚΕΝΔΗ Σεπτέμβρης '55 - απαρχή και σημαία πάλης των κομμουνιστών όλων των χωρών κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού
50 χρόνια από τα «γεγονότα της Τασκένδης» (1955)

Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια απ' τα «γεγονότα της Τασκένδης» του Σεπτέμβρη του 1955, που σκηνοθέτησε, σχεδίασε, οργάνωσε και πραγματοποίησε η ρεβιζιονιστική χρουστσοφική ομάδα με όργανα τους ελάχιστους δεξιούς οπουρτουνιστές απ' τις γραμμές της Κομματικής Οργάνωσης Τασκένδης (ΚΟΤ) του ΚΚΕ, για να διαλύσει το επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου, το ένδοξο και ηρωικό ΚΚΕ με επικεφαλής το μεγάλο κομμουνιστή ηγέτη Νίκο Ζαχαριάδη.

Τα «γεγονότα της Τασκένδης» του '55 έχουν τριπλή ιστορική σημασία:
πρώτο, αποτέλεσαν την πρώτη ανοιχτή και ωμή επέμβαση των χρουστσοφικών ρεβιζιονιστών στα εσωτερικά του ΚΚΕ με στόχο τη διάλυσή του.
δεύτερο, εγκαινιάζουν την  έναρξη της αντίστασης και της πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, πριν ακόμα εμφανιστεί ως ολοκληρωμένο ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φλεβάρης 1956),
τρίτο, αποτελούν απαρχή και σημαία πάλης των κομμουνιστών όλων των χωρών κατά του αντεπαναστατικού αυτού ρεύματος. Η πάλη των κομμουνιστών της Τασκένδης εγκαινιάζει  τον αγώνα κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε διεθνές επίπεδο.

Πριν τα «γεγονότα της Τασκένδης» και μετά την επικράτηση και ισχυροποίηση της προδοτικής χρουστσοφικής ομάδας στο ΚΚΣΕ, ο αποστάτης και πράκτορας του διεθνούς ιμπεριαλισμού Νικήτα Χρουστσόφ, βολιδοσκοπώντας τους Γραμματείς των Κομμουνιστικών Κομμάτων, διαπίστωσε αρχικά ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει την επανασταστική σταλινική γραμμή, ενώ λίγο αργότερα του ζήτησε να αλλάξει στάση σε 3 ζητήματα: 1) να θεωρήσει την καπιταλιστική Γιουγκοσλαβία σαν «σοσιαλιστική» χώρα, 2) να στραφεί ενάντια στο Στάλιν με άρθρα στην «Πράβδα» αναφερόμενα στο διαβόητο, ιδεαλιστικής προέλευσης, μύθο της «προσωπολατρίας» (!) και 3) να δεχτεί τη διάλυση της ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ. Και στα 3 αυτά βασικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος ο μεγάλος και αλύγιστος κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Ζαχαριάδης απάντησε αρνητικά.

Μετά απ' αυτά, και όταν ήταν πλέον σίγουρος ότι οι πιέσεις δεν αποδίδουν, προχώρησε στη δημιουργία φράξιας στην Κομματική Οργάνωση της Τασκένδης, όμως βρήκε ελάχιστους οπορτουνιστές οπαδούς του. Το Κόμμα ξεσκέπασε τη φράξια, καθαίρεσε και καταδίκασε τους φραξιονιστές.

Ο Νίκος Ζαχαριάδης μιλώντας το Σεπτέμβρη του '55 σε ακτίφ στελεχών του Κόμματος στο θέατρο Μου Κι Μι της Τασκένδης, ανάμεσα στ' άλλα είπε: «σύντροφοι, αρκετοί ομιλητές έκαναν επίθεση στο Δημητρίου και λίγο πολύ τον θεωρούν ως την κορυφή των αναθεωρητών. Ο Δημητρίου, σύντροφοι, είναι η τρίχα από την άκρη της ουράς, ενός ατζαμίδικα καμουφλαρισμένου ελέφαντα. Σε μας όλους πέφτει το σοβαρό και ιστορικό καθήκον να τραβήξουμε την ουρά αυτήν, για να φανεί σ' όλο τον κόσμο ο πραγματικός ελέφαντας, δηλ. ο Χρουστσόφ» (Κ. Καρανικόλα: «Μια λευκή σελίδα του ΚΚΕ», σελ. 59).

Όταν και η δημιουργία υπολογίσιμης φράξιας απέτυχε, τότε ο Χρουστσόφ οργάνωσε, με όργανα τους λίγους έλληνες οπορτουνιστές, στις 10 Σεπτέμβρη 1955 «την ανοιχτή προβοκάτσια» ενάντια στην αντιπροσωπεία με τη βίαιη, γκανγκστερική επίθεση στα γραφεία όπου παρέμεινε η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και με τον τραυματισμό 3 μελών της ΚΕ του ΚΚΕ (5η Ολομέλεια). Οι 200-250 δεξιοί οπορτουνιστές, υπό την καθοδήγηση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών, με επικεφαλής τους Υψηλάντη, Δημητρίου, Χείμαρο, Μπαρμπαλιά, κλπ. απέτυχαν να καταλάβουν τα Γραφεία της ΚΟΤ στην 7η Πολιτεία. Η επίθεση αυτή ξεσήκωσε χιλιάδες μέλη του κόμματος που έτρεξαν σε υπεράσπιση των Γραφείων της ΚΟΤ και των στελεχών του Κόμματος, ακολούθησαν συγκρούσεις με τους φραξιονιστές, με την αστυνομία και το στρατό, συνελήφθησαν και ρίχτηκαν στις φυλακές πολλές εκατοντάδες κομμουνιστές.

Στα τέλη Δεκέμβρη του '55 (26-28.12.1955) συνήλθε η 5η ιστορική Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, το τελευταίο σώμα του ηρωικού μας Κόμματος, που καταδίκασε την επέμβαση των σοβιετικών ρεβιζιονιστών στο ΚΚΕ.

Λίγο αργότερα, τον επόμενο χρόνο, στα μέσα Φλεβάρη, άρχισαν στην Τασκένδη οι σκηνοθετημένες δίκες παρωδία των ελλήνων κομμουνιστών που «δίκασαν»(!) και καταδίκασαν τους συλληφθέντες αετούς των Γράμμου-Βίτσι-Μουργκάνας, με νόμους για χούλιγκανς και αλήτες, μεταξύ των οποίων Γιώργη Καλλιανέση, στρατηγό του ΔΣΕ, Δ. Βύσσιο, αντισυνταγματάρχη, Πολιτικό Επίτροπο της 103 ταξιαρχίας, κλπ., μετά την καταδίκη τους εξόρισαν στη Σιβηρία και μάλιστα επίτηδες σε στρατόπεδο συγκέντρωσης «που συνόρευε με στρατόπεδα συγκέντρωσης γερμανών εγκληματιών πολέμου, που ήταν καταδικασμένοι με την ανώτατη προβλεπόμενη από τον τότε σοβιετικό ποινικό νόμο της ΕΣΣΔ ποινή σε 25 χρόνια φυλάκιση... οι γερμανοί θεωρούνταν αιχμάλωτοι πολέμου, δεν δούλευαν και έπαιρναν το συσσίτιο του σοβιετικού στρατιώτη και συμπληρωματικά κάθε 10 ημέρες δέματα με τρόφιμα και φάρμακα από τον Ερυθρό Σταυρό της Δυτικής Γερμανίας. Οι καταδικασμένοι αγωνιστές πρόσφυγες τρέφονταν με τις σάπιες πατάτες και το μουχλιασμένο πλιγούρι του στρατοπέδου. Κι αυτή η «δίαιτα», σε συνθήκες βαριάς και εξαντλητικής εργασίας φρουρούμενοι από ένοπλους δεσμοφύλακες και ειδικά σκυλιά...» (Δ. Βύσσιος: «Ανοιχτή επιστολή προς τον Μ.Ν. Πονομαριόφ, πρώην υπεύθυνο του τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΣΕ», Ιανουάριος 1991).

H αντίσταση των ελλήνων κομμουνιστών ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό υπήρξε μαζικότατη. Η συντριπτικότατη πλειοψηφία, το 95% των μελών της Κομματικής Οργάνωσης της Τασκένδης, τάχθηκε κατά της επέμβασης των χρουστσοφικών στο ΚΚΕ, υπεράσπισε με παραδειγματική συνέπεια, με πρωτοφανή αποφασιστικότητα και απαράμιλλο θάρρος την επαναστατική γραμμή του Κόμματος και την ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον αλύγιστο επαναστάτη κομμουνιστή Νίκο Ζαχαριάδη. Η μαζική αντίσταση (85-95% στην Τασκένδη και στις Λαϊκές Δημοκρατίες) ενάντια στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό εμπόδισε και απέτρεψε τη μετατροπή του ΚΚΕ σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου.

Καθοδηγητικό και αποφασιστικό-καθοριστικό ρόλο σ' αυτή την εξαιρετικά δύσκολη και σκληρή μα ηρωική και νικηφόρα πάλη για να μην εγκαταλείψει το ΚΚΕ την επαναστατική του γραμμή έπαιξε ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος, πέρα απ' την αντίσταση στη χρουστσοφική ομάδα, στις αρχές του 1956 απάντησε σε κάποιους έλληνες ρεβιζιονιστές, μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ που ζητούσαν να παραιτηθεί: «τώρα δε θα σας κάνω τη χάρη, δε θα σας επιτρέψω να μετατρέψετε το ΚΚΕ σε αστικό κόμμα». Αργότερα, τέλη Φλεβάρη, αρχές Μάρτη 1956, απευθυνόμενος στον «πρόεδρο» της διαβόητης χρουστσοφικής «Διεθνούς Επιτροπής» Γκ. Ντέζ αρνήθηκε να απολογηθεί και αντέκρουσε την ανάμιξη της στα εσωτερικά του ΚΚΕ: «ποιος σου έδωσε εσένα το δικαίωμα να εξετάσεις τα προβλήματα του ηρωικού ΚΚΕ, που τον Αύγουστο του 1944 κοιμήθηκες με το φασισμό και το πρωί ξύπνησες με Λαϊκή Δημοκρατία, την οποία κουβάλαγαν οι κόκκινοι τανκίστες από το Στάλινγκραντ όταν σύντριψαν τη φασιστική ρουμάνικη Μεραρχία και στην παρέδωσαν δώρο. Με ποια πείρα θα μπορέσεις εσύ να κρίνεις τους αγώνες των ελλήνων κομμουνιστών, που προς τιμήν τους με τους αγώνες τους, δεν επέτρεψαν ούτε σ' έναν έλληνα πολίτη να πολεμήσει στο Ανατολικό Μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ».

Το επαναστατικό ΚΚΕ είναι το μόνο, απ' τα κομμουνιστικά κόμματα των καπιταλιστικών χωρών, που ποτέ δεν μετατράπηκε σε αντεπαναστατικό κόμμα: σε αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου. Αυτό υποχρέωσε τους χρουστσοφικούς ρεβιζιονιστές να συγκροτήσουν ένα νέο κόμμα — στη θέση του παλιού που διέλυσαν με τη βίαιη καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας και τη σύλληψη του Νίκου Ζαχαριάδη και τις μαζικές διαγραφές - το Μάρτη του '56 με τη διαβόητη παρασυναγωγή της «6ης Ολομέλειας», στην οποία καθορίστηκε νέα γραμμή, η αντεπαναστατικη σοσιαλδημοκρατική γραμμή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ («ειρηνικός δρόμος», κλπ.). Το νέο κόμμα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Κ»ΚΕ ήταν ευθύς εξαρχής ένα αστικό κόμμα σοσιαλδημοκρατικού τύπου και δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με το ηρωικό επαναστατικό ΚΚΕ 1918-55, επειδή αυτό δεν καθοδηγούνταν πλέον, όπως εκείνο, απ’ τον επαναστατικκό μαρξισμό, δηλ. το λενινισμό-σταλινισμό αλλά απ' το αντεπαναστατικό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού (= παραλλαγή της αστικής ιδεολογίας).

Η μαζική μαχητική αντίσταση και πάλη κατά της χρουστσοφικής κλίκας των ελλήνων κομμουνιστών της Τασκένδης το Σεπτέμβρη του '55 με επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη υπήρξε η ΠΡΩΤΗ αντίσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα απέναντι στο χρουστσοφικό ρεβιζιονισμό μα και ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή των ηρωικών αγώνων του ΚΚΕ. Υπήρξε - αν παρθεί υπόψη η μεγάλη πρωτοφανής καταστροφή που ακολούθησε μετά το '56 ως αποτέλεσμα της επιβολής του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού στα κομμουνιστικά κόμματα (καταστροφή του σοσιαλισμού με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση την περίοδο των Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ και καταστροφή των κομμουνιστικών κομμάτων) - όχι μόνο η κορυφαία στιγμή της μακρόχρονης πάλης του ηρωικού σταλινικού-ζαχαριαδικού ΚΚΕ μα και συνάμα μια ΜΕΓΑΛΗ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ στιγμή της πάλης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ-ΚΟΜΙΝΦΟΡΜ) κατά του νέου αντεπαναστατικού προδοτικού ρεύματος του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού, που εμφανίστηκε στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στα μέσα της δεκαετίας του '50. Ήταν αυτή που εγκαινίασε την έναρξη της πάλης κατά του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού σε διεθνές επίπεδο.

Ο σύντροφος Νίκος Ζαχαριάδης είχε προβλέψει αυτή την καταστροφή - και σ' αυτό μετριέται το ιστορικό μέγεθος του ως μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη - σε περίπτωση κυριαρχίας του χρουστσοφικού ρεβιζιονισμού: «προσέξτε σύντροφοί αυτοί είναι διεθνείς προβοκάτορες, θα κάνουν μεγάλη ζημιά στο κομμουνιστικό κίνημα και οι δικοί μας συνεργάτες τους θα κάνουν μεγάλη ζημιά στην πατρίδα μας» (Τασκένδη Σεπτέμβρης 1955).