1. Τα δικαιώματα είναι εργαλεια που θεμελιώνουν και υποστηρίζουν τον πολιτισμένο βίο. Τα δικαιωματα υπάρχουν και αποκτούν νόημα μόνο στον βαθμό που ωφελούν τον άνθρωπο και η χρηστική τους σημασία αποτελεί τη μοναδική λογικη τους σημασια. Μιλώντας από τη σκοπιά της ελευθερίας και του ορθολογισμού, τιποτα δεν υπάρχει το οποίο να δικαιολογεί τον πανπεριληπτικό χαρακτήρα των δικαιωμάτων τον οποίο οι κρατικιστές τείνουν να υποστηρίζουν.
2. Ο λόγος για τον οποίο οι κρατικιστές το κάνουν αυτό έχει να κάνει με τους εξουσιαστικούς σκοπούς τους. Τα "δικαιωματα", και ο θεσμός της δικαιοσύνης εν γένει, σε έναν κρατικιστικό κόσμο, αποτελούν την επισφράγιση της σκλαβιάς του Λαού προς την Εξουσία, το Κράτος. Τα δικαιώματα, σε έναν κρατικιστικό κόσμο, τα κοβει και τα ράβει το Κράτος έτσι οπως το συμφέρει αυτό, και τα αποδίδει σε όλους, ακριβώς επειδή δεν επιθυμεί κάποιος να ξεφυγει από αυτήν τη σκλαβιά.
3. Σε έναν ελεύθερο κόσμο, έναν καπιταλιστικο κόσμο, το δικαίωμα απεκδύεται του χαρακτήρα επιβολής και ξαναγινεται το αντικείμενο της εθελοντικης δημιουργίας των ελεύθερων ατόμων. Άτομα συναντώνται, συνιστούν ομάδες και ορίζουν μεταξύ τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ποια είναι τα δικαιώματά τους και ποιες οι υποχρεώσεις τους.
4. Ένα μεταβατικό Κράτος οφείλει να δημιουργήσει εκείνο το θεσμικό πλαίσιο το οποίο θα επιτρέψει στα άτομα να δημιουργήσουν μόνα τους, εξ αρχής και εξ ολοκλήρου, κάθε έννοια δικαιοσύνης, θεσμικής και μη, χωρίς αυτή να υπόκειται σε καμία άνωθεν επιβολή.
5. Ένα μεταβατικό Κράτος πρέπει να ορίζει δικαιώματα ιδιοκτησίας και μόνο. Όταν, για παράδειγμα, λέμε ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να σκοτώσει κανέναν άλλον, εννοούμε ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα ιδιοκτησίας στο σώμα του. Η υπαγωγή του κάθε ατόμου στη μονοπωλιακή θεσμική δικαιοσύνη του Κράτους είναι μια επιλογή που είχε το κάθε άτομο και την οποία την έχει (κακώς) απαλλοτριώσει το Κράτος. Για όσο χρονικό διάστημα κρίνεται αναγκαίο το Κράτος να συνεχίσει τη λειτουργία του υπό ένα μεταβατικό σχήμα, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργήσει ως ένας θεσμός που βελτιώνει τις ζωές των ανθρώπων και, κατά προέκταση, τα δικαιώματα πρέπει να ορώνται ως εργαλεία προς αυτήν την κατεύθυνση.
6. Πλήρη δικαιώματα δεν έχουν οι μαϊμούδες. Πλήρη δικαιώματα δεν έχουν ούτε τα μωρά. Οι μαϊμούδες και τα μωρά δεν έχουν πλήρη δικαιώματα επειδή δεν είναι σε θέση να αναλάβουν τις ευθύνες που απορρέουν από αυτά. Πλήρη, όμως, δικαιώματα, από μια καπιταλιστική οπτική, δεν έχουν ούτε οι ενήλικες, γιατί είναι υποχρεωμένοι να υπάγονται στην εξουσία του Κράτους. Επομένως οι κατηγορίες μαϊμού, μωρό και ενήλικας, είναι όλα διαφορετικά παραδείγματα ατόμων - ζώντων οργανισμών με άνισα μη πλήρη δικαιώματα.
7. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν σε ένα μεταβατικό Κράτος, είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να αποδώσει δικαιώματα σε όλες τις κατηγορίες ζώντων οργανισμών μεγιστοποιώντας την ποιότητα ζωής των υπηκόων του, και, επί τω προκειμένω, των Ελλήνων. Αυτό το ερώτημα ταυτίζεται με την έννοια της μεγιστοποίησης της κοινωνικής υπευθυνότητας και της ελαχιστοποίησης του εγκλήματος.
8. Επί του πρακτέου, μπορεί να τεθεί το ζήτημα της αυξήσεως των δικαιωμάτων των βρεφών. Σε κάθε βρέφος που γεννιέται και μέχρι μιας ηλικίας, ορισμένα δικαίωματα, τα λεγόμενα δικαιώματα κηδεμονίας, απονέμονται στους γονείς. Το αν θα μειωθούν αυτά τα δικαιώματα κηδεμονίας, δηλαδή αν αυξηθούν τα δικαιώματα του μικρού παιδιού – βρέφους, πρέπει να κριθεί βάσει του κριτηρίου της κοινωνικής ωφέλειας, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται το μεταβατικό Κράτος και η κοινωνία των Ελλήνων εν γένει.
9. Φυσικά και οι γονείς θα έπρεπε να είναι εκείνοι που θα καθόριζαν αυτά τα πράγματα και σαφέστατα η κοινωνική ωφέλεια είναι κάτι το υποκειμενικό. Η όλη συζήτηση γίνεται επειδή όμως δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί σε μια στιγμή το Κράτος. Άρα το ζήτημα δεν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί. Άρα πρέπει να τοποθετηθούμε από μια καπιταλιστική σκοπιά.
10.  Το “ποσό” των δικαιωμάτων που πρέπει να δίνεται σε κάθε ζώντα οργανισμό, πρέπει να είναι ανάλογο με την εκτιμώμενη υπευθυνότητά του. Και αυτή μπορεί να εκτιμηθεί, σε θεσμικό επίπεδο, μόνο από τα πεπραγμένα γενικότερων κατηγοριών. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για μια συγκεκριμένη μαϊμού. Μπορούμε μόνο να εξετάσουμε τις μαϊμούδες ως κατηγορία και κρίνοντας την υπευθυνότητά τους, να μην τους αποδώσουμε κανένα δικαίωμα.
11. Επαναλαμβάνω το κρίσιμο ερώτημα: Αν δεν αποδώσουμε στις μαϊμούδες κανένα δικαίωμα, τι συμβαίνει στην κοινωνική υπευθυνότητα; Απάντηση: Μεγιστοποιείται η κοινωνική υπευθυνότητα. Αν οι μαϊμούδες είχαν πλήρη δικαιώματα ή έστω μερικά, θα επιβάρυναν τους ανθρώπους, τους Έλληνες. Θα κυκλοφορούσαν ελεύθερες και θα επιτίθεντο σε γριες, θα παρακώλυαν την κυκλοφορία κ.ο.κ. Ενώ εάν οι μαϊμούδες θεωρηθούν ως αντικείμενο προς ιδιοκτησία, και μεγιστοποιείται η όποια αξία η κοινωνία των Ελλήνων μπορεί να εκλάβει από αυτές (ως θέαμα π.χ.) και ο ιδιοκτήτης, επειδή είναι ποινικά υπεύθυνος για την ιδιοκτησία του, τις αποτρέπει από το να επιτεθούν σε κάποια γρια.
12. Μια απλή ματιά να ρίξει κανείς στην κατηγορία “μετανάστης” ή όπως αλλιώς λέγονται... θα διαπιστώσει με την πρώτη πως η συγκεκριμένη ομάδα ζώντων οργανισμών παρουσιάζει μια στατιστικά σημαντικότατη διαφορά, εν συγκρίσει με τους Έλληνες, στην εγκληματικότητα, κατά προέκταση υπάρχει ως παράγοντας που μειώνει την κοινωνική υπευθυνότητα στην κοινωνία των Ελλήνων. Τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει;
13. Η απάντηση είναι προφανής. Κάποια δικαιώματα πρέπει να απαλλοτριωθούν από τους “μετανάστες” και να αποδοθούν σε άτομα υπευθυνότερα, ούτως ώστε να αυξηθεί η κοινωνική υπευθυνότητα. Αντλώντας από το παράδειγμα με τους κηδεμόνες του μικρού παιδιού και τους ιδιοκτήτες της μαϊμούς, θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε την Ελλάδα πιο ασφαλή, μη χάνοντας ούτε το ελάχιστο από την οποιαδήποτε παραγωγική συμβολή των “μεταναστών” στην οικονομία των Ελλήνων.
14. Τουναντίον. Εάν αποδίδαμε ορισμένα από τα δικιαώματα και τις ακόλουθες υποχρεώσεις στους “εργοδότες” των “μεταναστών”, οι "εργοδότες" θα καθίσταντο άμεσα (συν)υπεύθυνοι για τις όποιες πράξεις των “μεταναστών”. Δεδομένης της εκρηκτικής τάσης των τελευταίων πως το έγκλημα και αυξούντος του αριθμού των “μεταναστών” για τους οποίους είναι ποινικά υπεύθυνος ένα “εργοδότης”, η πιθανότητα να κληθεί να αποζημιώσει το θύμα τείνει προς το 1.
15. Βάζω τη λέξη “εργοδότης” σε εισαγωγικά, διότι σε μια έστω και ημικαπιταλιστική Ελλάδα, η δημόσια ιδιοκτησία στην οποία θα πρέπει να πατήσουν οι “μετανάστες” δεν θα υπάρχει. Ο μόνος τρόπος για να έρθει εδώ ένας "μετανάστης", είναι να έρθει σε συμφωνία με ιδιοκτήτη Ελληνικής Γης. Επομένως, αντί της λέξης εργοδότης, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και τη λέξη ιδιοκτήτης.
16. Εφόσον ο ιδιοκτήτης της Γης που βρίσκεται ο “μετανάστης” βρεθεί σε τέτοιον κίνδυνο – κίνδυνος ο οποίος αυξάνεται εκθετικά αν αναλογιστούμε ότι ένα μεταβατικό Κράτος θα αντικαταστήσει τον σοφρωνισμό με την αποζημίωση, με αποτέλεσμα εάν ο “μετανάστης” δολοφονήσει, να κινδυνεύει ο “ιδιοκτήτης” του ακόμα και με τη θανατική ποινή – θα είναι λογικό για αυτόν να λάβει μέτρα εναντίον της συμπεριφοράς προς την οποία ενδεχομένως να ρέπει ο “μετανάστης”, όπως και τόσοι άλλοι ομόσταυλοί του.
17. Η λογική εκτίμηση του χαρακτήρα αυτών των μέτρων θα μπορούσε και να χαρακτηριστεί ως “κλειδαμπάρωμα”. Δηλαδή, η συμφωνία μεταξύ “μετανάστη” και “ιδιοκτήτη” θα είναι η εξής: Σου επιτρέπω να έρθεις να δουλέψεις στο χωράφι μου ή στο εργοστάσιό μου, μόνο υπό τον όρο να δεχτείς να σε “δέσω” μέσα σε έναν περιορισμένο χώρο. Δεν θα βγαίνεις στον έξω κόσμο - για τον οποίο ούτως ή άλλως χρειάζεσαι χρήματα για να κυκλοφορήσεις - και θα αρκείσαι στον μισθό που θα καταθέτω σε εσένα ή σε κάποιον δικό σου, θα μπορείς να επικοινωνείς τηλεφωνικά με τους δικούς σου και θα σε ταϊζω επίσης.
18. Δεδομένης της ζωής σε περιοχές αυτού του πλανήτη, όπου είναι πραγματικά δύσκολη και δεδομένης της οικονομικής ανάπτυξης που θα ευνοήσουν οι καπιταλιστικές-φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και η αύξηση της κοινωνικής υπευθυνότητας, δυο τινά πρέπει να αναμένονται. Πρώτον αύξηση του αριθμού των “μεταναστών” πλήρους παραγωγικής εργασαίας και, δεύτερον, εκκαθάριση του κοινωνικού σώματος και της φυλετικής σύνθεσης των Ελλήνων από αίμα αλλότριο, βάρβαρο και μιαρό.