Author Topic: Έρικ Χόφερ: ΓΤΠ οι κολλεκτιβιστές!  (Read 130 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pinochet88

  • Kombrig
  • ******
  • Posts: 1000
  • Φήμη -339
  • Η φορολογία είναι βία και κλοπή
    • View Profile
Αν και οι κριτικές-άρθρα είναι κακογραμμένες, έχει αντιγράψει ο ένας τον άλλον και οι δυο τους το wiki, ο Έρικ Χόφερ ήταν ένας γνήσιος θεωρητικός της Ελευθερίας που άσκησε δρυμίτατη και αναλυτική κριτική στην πνευματική σήψη του κολλεκτιβισμού.
Το σημαντικότερο βιβλίο του The True Believer μπορείτε να το βρείτε εδώ.




Πραγματικός πιστός ή το σύνδρομο κομματικού του υποτελούς
Έρικ Χόφφερ - Ο Πραγματικός Πιστός

Του Χρήστου Ιακώβου

Ένα από τα βιβλία που το πέρασμα του χρόνου τούς προσθέτει αξία είναι το κλασικό πλέον σύγγραμμα του Έρικ Χόφφερ (1902-1983), «The True Believer. Thoughts on the nature of Mass Movements». Πρωτοκυκλοφόρησε το 1951 στις ΗΠΑ ενώ στην Ελλάδα κυκλοφόρησε μεταφρασμένο με τον τίτλο «Ο Πραγματικός Πιστός» το 1969.


Αν και ο Χόφφερ δεν διέθετε καμία ακαδημαϊκή μόρφωση, εντούτοις κατόρθωσε να αναδειχθεί σε ένα από τους μεγάλους της αμερικανικής διανόησης. Προτού καθιερωθεί ως διανοούμενος εργάστηκε για χρόνια ως λιμενεργάτης. Συστηματικώς απέφυγε στη ζωή του να φορέσει την ταμπέλλα κάποιου συστήματος ή κάποιας οργάνωσης. Σε ηλικία επτά ετών έχασε το φως του για να το ξαναβρεί ανεξήγητα στα δεκαπέντε του. Ήταν από τους πρώτους που μελέτησε το φαινόμενο του φανατισμού, επικεντρώνοντας την έρευνά του στην έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Ο Χόφφερ διαπραγματεύτηκε (πραγματεύτηκε ρε μαλάκα είναι το σωστό. Εσύ έχεις ακαδημαϊκή μόρφωση γαμώ το σπίτι σου γαμώ;) συστηματικώς τους λόγους που οδηγούν ένα άνθρωπο να ενταχθεί σε μία ομάδα και να προσηλωθεί με παράλογη αφοσίωση στο σκοπό της, ιδιαίτερα αν αυτή η ομάδα είναι πολιτικό κόμμα. Τι είναι αυτό που εξαναγκάζει ένα άνθρωπο, πέρα από κάθε λογική πολλές φορές, να απολυτοποιήσει μία πολιτική ιδεολογία ή ένα πολιτικό κόμμα; Πως μπορεί ένα κατά τα άλλα λογικό άτομο να ερωτευθεί με τόσο πάθος μια φαντασίωση, ώστε ακόμα και όταν αυτή έχει αποκαλυφθεί εκ των γεγονότων αυτό να αγκυλώνεται ακόμη περισσότερο πάνω της; Για πολλούς ανθρώπους η ανάγκη να πιστέψουν, ορισμένες φορές υπερβαίνει την ικανότητα τους να σκεφτούν λογικά για τα δεδομένα -υπέρ και κατά- που αφορούν στην πίστη αυτή.

Όπως αναφέρει ο Χόφερ, «Η πίστη σε μια ιερή υπόθεση είναι σε μεγάλο βαθμό υποκατάστατο για τη χαμένη αυτοπεποίθηση. Όσο μικρότερη ιδέα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για τον εαυτό του, τόση μεγαλύτερη προθυμία δείχνει για να αποδίδει στο κόμμα του ιερή του υπόθεση, απόλυτη τελειότητα.» Κατά συνέπεια, η ανάγκη να πιστέψουμε σε ψεύτικα θαύματα αψηφά μονίμως τον ορθολογισμό.

Eric-Hoffer-biblio02-09february2014

Ο πραγματικός πιστός είναι εξ ορισμού παραληρηματικός, με την ψυχιατρική έννοια του όρου: μπορεί δηλαδή να πιστεύει αυτό που είναι λάθος και είναι ανίκανο να πειστεί από αποδείξεις και επιχειρήματα πως οι ιδέες του, οι απόψεις του, οι εκτιμήσεις του είναι λανθασμένες.

Ο Χόφφερ χαρακτηριστικώς αναφέρει «Όσο λιγότερο μπορεί ένα άτομο να αξιώσει διάκριση για τον εαυτό του, τόσο περισσότερο έτοιμο είναι να αξιώσει όλες τις διακρίσεις για το έθνος του, τη θρησκεία του, τη φυλή του ή τον ιερό σκοπό του…Ένα άτομο είναι πιθανό να κοιτάει τη δουλειά του όταν η δουλειά του αξίζει κοίταγμα. Αν όχι, τότε ξεχνιέται από τις ανούσιες υποθέσεις του με το να κοιτάει τη δουλειά των άλλων…».

«Ο φανατικός είναι συνεχώς ελλιπής και ανασφαλής. Δεν μπορεί να παράγει αυτοεπιβεβαίωση μέσα απ’ τις δικές του δυνάμεις -μέσα από τον απορριπτέο εαυτό του- αλλά τη βρίσκει μόνο με το να αγκυλώνεται παθιασμένα σε οποιαδήποτε στήριγμα τύχει να αγκαλιάσει». Αυτή η παθιασμένη αγκύλωση είναι η ουσία της τυφλής κομματικής προσήλωσης στην οποία βλέπει την πηγή όλης της αρετής και της δύναμης. Εύκολα βλέπει τον εαυτό του ως τον υποστηρικτή και τον υπερασπιστή του ιερού σκοπού που έχει γαντζώσει. Και είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμη και τη ζωή του.

Απαραίτητη προϋπόθεση βεβαίως για την επιβεβαίωση της κομματικής πίστης είναι το ότι πάντοτε θα υπάρχει κάποιος διάβολος για να λειτουργεί ως το αρνητικό άλλοθι των εμμονών, των ματαιοδοξιών και των ψυχώσεων. Το αντίπαλο δέος.

Όσο περισσότερο ο πραγματικός πιστός (κομματικό άτομο) είναι βυθισμένος στον κομματισμό, όσο βαθύτερα δηλαδή ευρίσκεται στη διαβάθμιση του αντικειμενικού ή υποκειμενικού εκ-κομματισμού, όσον περισσότερο είναι ριζωμένος με σταθερούς δεσμούς σε τοπικές και κεντρικές επιτροπές, άλλο τόσο περισσότερο ίσταται εκτός της κοινωνίας. Συνεπώς άλλο τόσο μεγαλυτέρα είναι η ψυχική προδιάθεση και η δυνατότητα απώλειας της ορθολογικής σκέψης, άρα η τάση προς μαζοποίηση του ατόμου πλέον αυξάνεται, και ταυτοχρόνως, ως συγκοινωνούντα δοχεία, αυξάνεται και ο βαθμός μαζοποίησης του πολιτικού βίου.

Κατά την κομματική ψυχολογία οι ανερχόμενοι κομματικοί πιστοί θα πρέπει να περάσουν τις εξετάσεις στον κομματικό στίβο, ήτοι να αποδεικνύουν μονίμως στους κομματικώς ανωτέρους την κατωτερότητά τους. Αυτό είναι εκ της κομματικής λογικής αναγκαίο αφού για να νομιμοποιηθεί εσωκομματικώς η «ορθή» ή «ευφυής» σκέψη των ανωτέρων θα πρέπει να συντρέχει προς αυτό η χρησιμότητα των κατωτέρων, πλειστάκις απρόσιτη εις παν τι ορθολογικό. Διαφορετικά δεν είχαν αξία οι εσωκομματικές διαβαθμίσεις, με άλλα λόγια θα ήσαν όλοι ίσοι, δηλαδή ηλίθιοι.


Ο ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ

Οπαδός θύρας 7 = κομματικό στέλεχος = μέλος διάφορων κλειστών ομάδων=…

Υπάρχουν βιβλία για τα οποία ισχύει ό,τι και για τα καλά κόκκινα κρασιά. Ο χρόνος προσθέτει σε αξία. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι «Ο Φανατικός» του Έρικ Χόφερ. Απλά και μόνον αν αναλογιστεί κανείς ότι ο συγγραφέας δεν μπήκε ποτέ κάτω από μια «ταμπέλα» κάποιου συστήματος, και ότι για πολλές ώρες κάθε ημέρα σε όλη του τη ζωή μελετούσε, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι το ξεχωριστό.

Ο συγγραφέας μέχρι το 15ο έτος της ηλικίας του ήταν τυφλός και όταν απέκτησε το φως του έπεσε «με τα μούτρα» στο διάβασμα, πράγμα που συνέχισε όλη του τη ζωή. Στο βιβλίο «Ο Φανατικός» διαπραγματεύεται τους λόγους και τις αιτίες που οδηγούν κάποιο άτομο στο να γίνει μέλος μιας ομάδας ατόμων, αδιάφορο αν αυτή αποτελείται από ποδοσφαιρικούς οπαδούς, μέλη ενός κόμματος ή μέλη σε κάποια από αυτές τις ομάδες που έχουν μυστικιστικά ή φανταχτερά ονόματα. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτή την διαδικασία, που ουσιαστικά είναι κατάσταση ελέγχου μιας μάζας, παίζει κατ’ αρχάς η ύπαρξη ενός «διαβόλου» που ενώνει τη μάζα όσο τίποτε άλλο. Δεν είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος που φανατίζει τόσο πολύ και ενώνει σε αγώνες τους φανατικούς της θύρας 7, όσο η ύπαρξη της αντίπαλης θύρας 13. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σε πολύ μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων με σκοπό τον ευκολότερο έλεγχό τους: παλιότερα ο διάβολος ήταν ο κομουνισμός, τώρα είναι η τρομοκρατία, και αύριο πιθανώς ...οι εξωγήινοι. Πάντα θα βρίσκεται κάποιος διάβολος!

Τα προαναφερόμενα αποτελούν δείγμα μόνο των μέσων επηρεασμού μιας μάζας. Aυτά απλά συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν τη διαδικασία που αρχίζει ένα άτομο στην πορεία του προς την ένωση με μια μάζα (βλ. οπαδοί ποδοσφαίρου, μέλη κόμματος, μέλη μυστικιστικών ομάδων με βαρύγδουπα και «μαγικά» ονόματα, όπως π.χ. η σαϊεντολογία στις ΗΠΑ ή και άλλα πιο γνωστά που περιφέροντα χρόνια τώρα ανάμεσά μας). Όπως αναφέρει ο Χόφερ, «Η πίστη σε μια ιερή υπόθεση είναι σε μεγάλο βαθμό υποκατάστατο για τη χαμένη αυτοπεποίθηση». «Όσο μικρότερη ιδέα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για την τελειότητα του εαυτού του, τόση μεγαλύτερη προθυμία δείχνει για να αποδίδει στο λαό του, στη θρησκεία του, στην ιερή του υπόθεση την απόλυτη τελειότητα.»

Κι επειδή ο απογοητευμένος και αποτυχημένος έχει χάσει έτσι κι αλλιώς το παρόν (να ένας ακόμα πιθανόςδιάβολος), δεν μένει παρά να του προσφέρουν την ελπίδα για το μέλλον- κι αυτό ακριβώς κάνουν με μια ιδιαίτερη τέχνη. Την τέχνη τού να γίνεται κάτι πιστευτό και να μετασχηματίζεται σε μια πίστη, τυφλή βέβαια πίστη, όπως οφείλει να είναι κάθε πίστη. «Το μαζικό κίνημα» - και με τον όρο εννοώ, εκτός από κόμματα και θρησκείες, και όλες τις ομάδες που έχουν τακτικές συναθροίσεις για ασκήσεις, ομιλίες, οδηγίες για καθοδηγούμενες συμπεριφορές που θα οδηγήσουν ...στη μοναδική σωτηρία των πιστών, πάντα στο μέλλον βέβαια. Το «μαζικό κίνημα» το ακολουθεί κάποιος για να αποφύγει την ατομική ευθύνη – δηλ. για να είναι «ελεύθερος από την ελευθερία». Τι θλίψη, αλήθεια! Στο βιβλίο θα βρείτε πολλές λεπτομέρειες για διάφορες ομάδες του πληθυσμού, φτωχούς, ελεύθερους φτωχούς, μειονότητες, απροσάρμοστους, φίλαυτους κ.λ.π. αλλά και συμπεριφορές όπως η μίμηση, το μίσος κ.α., και το ρόλο που παίζουν στη μετακίνηση κάποιου από την διαπιστωμένη ατομική του «απώλεια» στην ενσωμάτωσή του σε μια «σωτήρια» ομαδική ιερή υπόθεση.

«Ο Φανατικός», παρ’ ότι έχει δεκαετίες ύπαρξης στην πλάτη του, είναι και σήμερα σε απόλυτη ισχύ, ενώ διαβάζεται πολύ ευχάριστα. Ακριβώς μάλιστα λόγω των χρόνων που έχουν περάσει από την πρώτη έκδοσή του μας προσφέρει τη δυνατότητα να διασταυρώσουμε πρακτικά τι έγινε από τότε που γράφτηκε μέχρι σήμερα. Ένα βιβλίο που αξίζει πραγματικά να διαβαστεί για την πληθώρα πληροφοριών και τη μοναδική αποκωδικοποίηση των συμπεριφορών των ατόμων και τη μετάλλαξή τους σε οργανωμένους οπαδούς κάποιας «ιερής υπόθεσης» που τους μετατρέπει από απελπισμένους ατομικά σε φανατικούς πιστούς μια ομάδας.

Επειδή το βιβλίο δεν έχει isbn, για να διευκολύνουμε όποιον θελήσει να το βρει, δίνουμε τα τηλέφωνα του εκδότη. Μπουκουμάνης, 210-3618502 / 210-3606313





MISES

Collective Causes and Freedom

May 21, 2015Gary Galles

May 21 marks the 1983 death of Eric Hoffer, the “longshoreman philosopher.” He was best known for his 1951 book The True Believer: Thoughts on the Nature of Mass Movements, which brilliantly analyzed movements that played prominent roles in world events during his lifetime. He identified the allure of a larger, and therefore seemingly ennobling, collective cause, and the coercive power that goes with it, to those who are frustrated or disappointed, in “a flight from the self” to compensate for an absence of meaning in their own lives.

Today, the world faces a resurgence of similar movements. But Hoffer’s wisdom seems to have died with him. It is worth remembering his lessons to understand how such movements sacrifice freedom for an equality of dependence, which in turn, leads to coercion, tyranny, corruption and failure.

Freedom:

    The aspiration toward freedom is the most essentially human of all human manifestations.
    Freedom means freedom from forces and circumstances which would turn man into a thing, which would impose on man the passivity and predictability of matter.
    The basic test of freedom is perhaps less in what we are free to do than in what we are free not to do.
    The real “haves” are they who can acquire freedom, self-confidence, and even riches without depriving others of them…by developing and applying their potentialities. On the other hand, the real “have nots” are they who cannot have aught except by depriving others of it. They can feel free only by diminishing the freedom of others, self-confident by spreading fear and dependence among others, and rich by making others poor.

From freedom to an equality of dependence:

    Unless a man has talents to make something of himself, freedom is an irksome burden. Of what avail is freedom to choose if the self be ineffectual?
    To the frustrated, freedom from responsibility is more attractive than freedom from restraint. They are eager to barter their independence for relief from the burdens of willing, deciding and being responsible for inevitable failure. They willingly abdicate the directing of their lives to those who want to plan, command and shoulder all responsibility.
    Those who see their lives as spoiled and wasted crave equality and fraternity more than they do freedom. If they clamor for freedom, it is but freedom to establish equality and uniformity…No one can then point us out, measure us against others and expose our inferiority.
    We clamor for equality chiefly in matters in which we ourselves cannot hope to attain excellence.

From dependence to coercive power:

    Those who lack the capacity to achieve much in an atmosphere of freedom will clamor for power.
    There is no alienation that a little power will not cure.
    The desire for freedom is an attribute of a “have” type of self. It says: leave me alone and I shall grow, learn, and realize my capacities. The desire for power is basically an attribute of a “have not” type of self.
    A man is likely to mind his own business when it is worth minding. When it is not, he takes his mind off his own meaningless affairs by minding other people’s business.

From coercive power to tyranny:

    It is doubtful if the oppressed ever fight for freedom. They fight for pride and power--power to oppress others.
    There is no telling to what extremes of cruelty and ruthlessness a man will go when he is freed from the fears, hesitations, doubts and the vague stirrings of decency that go with individual judgement. When we lose our individual independence in the corporateness of a mass movement, we find a new freedom--freedom to hate, bully, lie, torture, murder and betray without shame and remorse.
    Men of power…every device they employ aims at turning men into a manipulable “animated instrument” which is Aristotle’s definition of a slave.
    The taint inherent in absolute power is not its inhumanity but its antihumanity…Absolute power turns its possessors not into a God but an anti-God. For God turned clay into men, while the absolute despot turns men into clay.

From tyranny to corruption and failure:

    Power corrupts the few, while weakness corrupts the many.
    Absolute power corrupts even when exercised for humane purposes. The benevolent despot who sees himself as a shepherd of the people still demands from others the submissiveness of sheep.
    No matter how noble the objectives of a government, if it blurs decency and kindness, cheapens human life, and breeds ill will and suspicion--it is an evil government.

The movements Eric Hoffer so cogently analyzed long ago are echoed today. And their modern variants are just as much a threat to sacrifice freedom to tyranny for a “higher cause” that cannot really deliver meaningful lives.

No amount of power to coerce others can make a life meaningful for good. As Hoffer realized, only freedom can provide that opportunity. It does not guarantee a meaningful life; only the possibility. But to create or preserve that possibility, we need to bolster freedom. And as Hoffer also recognized, “Every device employed to bolster individual freedom must have as its chief purpose the impairment of the absoluteness of power…where power is one, the defeated individual, however strong and resourceful, can have no refuge and no recourse.”




FROM WIKl:

Hoffer came to public attention with the 1951 publication of his first book, The True Believer: Thoughts on the Nature of Mass Movements. Concerned about the rise of totalitarian governments, especially those of Adolf Hitler and Joseph Stalin, he tried to find the roots of these "madhouses" in human psychology.

Hoffer argued that fanatical and extremist cultural movements, whether religious or political, arose under predictable circumstances: when large numbers of people come to believe that their individual lives are worthless and ruined, that the modern world is irreparably corrupt, and that hope lies only in joining a larger group that demands radical changes. Hoffer believed that self-esteem and a sense of satisfaction with one's life was of central importance to psychological well-being. He thus focused on what he viewed as the consequences of a lack of self-esteem. For example, Hoffer noted that leaders of mass movements were often frustrated intellectuals, from Adolf Hitler in 20th Century Europe to Hong Xiuquan's failure to advance in the Chinese bureaucracy of the 19th Century.

A core principle in the book is Hoffer's assertion that mass movements are interchangeable: in the Germany of the 1920s and '30s the Communists and Nazis were ostensibly enemies but routinely swapped members as they competed for the same kind of marginalized, angry people and fanatical Communists became Nazis and vice versa. Almost two thousand years previously, Saul, a fanatical persecutor of Christians, became Paul, a Christian. For the "true believer," Hoffer argued that substance of any particular group is less important than being part of an energized movement.

Hoffer also claimed that a passionate obsession with the outside world or the private lives of others was an attempt to compensate for a lack of meaning in one's own life. The book discusses religious and political mass movements, and includes extensive discussions of Islam and Christianity.

Hoffer's work was non-Freudian, at a time when much of American psychology was informed by the Freudian paradigm. Hoffer appeared on public television in 1964 and then in two one-hour conversations on CBS with Eric Sevareid in the late 1960s.