Author Topic: Ομιλία του Howard Fast μετά την παραλαβή τoυ Βραβείου Ειρήν&  (Read 11 times)

0 Members and 3 Guests are viewing this topic.

National Bolshevik

  • Νταβατζής
  • Komkor
  • *****
  • Posts: 1633
  • Φήμη -3
    • View Profile
Αυτό είναι το κείμενο της ομιλίας του κ. Fast για την απονομή του Βραβείου Ειρήνης Στάλιν για το 1953, η οποία αποδόθηκε σε αυτόν σε δεξίωση στις 22 Απριλίου στο ξενοδοχείο McAlpin στη Νέα Υόρκη. Η παρουσίαση έγινε από τον Δρ W.E.B. Du Bois, ενεργώντας εξ ονόματος της διεθνούς κριτικής επιτροπής που έκανε την επιλογή. Όπως ο Δρ Du Bois δήλωσε, η κριτική επιτροπή θέλησε να παραδώσει το βραβείο στο τιμώμενο πρόσωπο, αλλά το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνήθηκε στον συγγραφέα θεώρηση. Περίπου 1.000 άτομα παρακολούθησαν την τελετή παρουσίασης. Ο William Howard Melish ήταν πρόεδρος, και ο Πωλ Ρόμπσον, νικητής του Βραβείου Ειρήνης Στάλιν για το 1952, έλαβε μέρος στη διαδικασία.

Τα πράγματα που κάποιος λέει σε μια στιγμή σαν αυτή, δεν μπορεί ποτέ να είναι τόσο σημαντικά όσο η ευκαιρία η ίδια - και οι πολύ βαθύτερες συνέπειες που περιέχει. Μου έχει δοθεί ένα βραβείο για τη συμβολή μου προς την ειρήνη μεταξύ των εθνών σε αυτή τη γη, και είμαι ευγνώμων, βαθιά συγκινημένος, και πολύ περήφανος.

Ωστόσο, είναι η έννοια του βραβείου η οποία είναι σημαντική, τόσο πιο σημαντική από ό, τι το πρόσωπο που κερδίζει. Αυτό το βραβείο ονομάζεται Στάλιν, Διεθνές Βραβείο Ειρήνης. Και θα απομακρυνθεί (η έννοια) από την πραγματικότητα, εάν επρόκειτο να διατηρηθεί ακόμη και εδώ καθώς πριν από τόσους πολλούς φίλους, που είτε το βραβείο ή το όνομα που φέρει, είναι που τιμήθηκε από τους άνδρες που κυβερνούν τη χώρα μου. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Αλλά νομίζω ότι ξέρετε επίσης αυτό - ότι η ειρήνη είναι τιμημένη και αγαπημένη στα εκατομμύρια του αμερικανικού λαού, πράγματι, πριν από σχεδόν όλα αυτά.

Ως εκ τούτου, η σημασία, εδώ σε αυτή τη χώρα, του βραβείου που μόλις έλαβα. Είναι ένα βραβείο ειρήνης! Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει ποτέ αυτό, και τίποτα δεν θα - και όταν, έστω και για μια στιγμή, ο ιστός από ψέματα και συκοφαντίες ανεγερθεί μεταξύ αυτής της χώρας και της Σοβιετικής Ένωσης, έχει χωρίσει, να παραμεριστούν, εμείς βλέπουμε πέρα από αυτό το βραβείο μια μνημειώδη δύναμη για την ειρήνη της ανθρωπότητας.

Νομίζω ότι αυτή είναι μια τέτοια στιγμή, εδώ τουλάχιστον, και νομίζω ότι εμείς εδώ σε αυτό το δωμάτιο μπορούμε να χωρίσουμε μέρος του ιστού, έστω και για λίγο. Καλώ έναν ιστό σκόπιμα. Για αυτό δεν είναι σιδηρούν παραπέτασμα, δεν είναι ισχυρό πέτρινο τοίχος, δεν είναι αδιαπέραστο φράγμα που χωρίζει τον κόσμο μας από τον κόσμο του σοσιαλισμού. Ο χρόνος είναι παρελθόν, όταν ένας τέτοιος διαχωρισμός μπορεί να γίνει οπουδήποτε στη γη, και λιγότερο από ό, τι ποτέ δεν μπορεί να γίνει μεταξύ των δύο μεγάλων δυνάμεων της γης.

Υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι, πάρα πολλοί, που έχουν φωνάξει ότι βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής της ανθρωπότητας και του πλούσιου και όμορφου πολιτισμού που η ανθρωπότητα έχει δημιουργήσει. Και ακόμα άλλοι λένε αυτή η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Δεν αρνούμαι ότι αυτά είναι ζοφερή και τρομακτικά. Αλλά δεν μπορώ να πω ,χωρίς την προσθήκη, ότι αυτά είναι φωτεινά και υπέροχα ορισμένες φορές. Αν βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής, πρέπει επίσης να σταθεί στο χείλος κάτι άλλο, στο χείλος μιας νέας αυγής, στην οποία η ανθρώπινη φυλή, με όλες τις πολύπλοκες και συναρπαστικές διαφορές της, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρέπει να ζήσει σε μια ειρηνική αδελφότητα, που θα περιλαμβάνει πλήθος διαφορών. Και αυτή είναι η σκέψη μου, ότι θα επιλέξουν να ζουν μαζί και όχι να πεθάνουνε μαζί - ελπίδα μου και η ελπίδα όλης της ανθρωπότητας.

Δεν είμαι εδώ σήμερα για να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις, για να διαμορφώσω την εξωτερική πολιτική, για να επικρίνω την εξωτερική πολιτική. Είμαι εδώ απλά για να λάβω ένα βραβείο το οποίο είναι ένα βραβείο ειρήνης. Αυτό το βραβείο, το οποίο απονέμεται σε μένα και σε πολλούς άλλους από μια διεθνή κριτική επιτροπή, προέρχεται από την Σοβιετική Ένωση. Αν δεν είχα καμία άλλη αιτία για να τιμήσω τη Σοβιετική Ένωση, θα την τιμούσα πολύ βαθιά για να της δοθεί βραβείο για την ειρήνη.

Δεν καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους που λένε ότι ένα βραβείο για την ειρήνη δεν είναι ένα βραβείο για την ειρήνη. Για αυτούς τους ανθρώπους, δεν υπάρχει καμία αρχή. Και όπου δεν υπάρχει αρχή, πώς μπορεί να υπάρξει ένα συμπέρασμα στην κατανόηση; Ωστόσο, πρέπει να έχουμε κατανόηση. Το φλέγον ζήτημα της εποχής στην οποία ζούμε είναι ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ του κόσμου μας και του σοσιαλιστικού κόσμου, και ότι η συνύπαρξη, αν πρόκειται να είναι καθολική, θα πρέπει να βασίζεται στην κατανόηση.

Και δεν υπάρχει λόγος για μια τέτοια συνύπαρξη – (δεν υπάρχει πολύ έδαφος). Για την σιωπηρή απειλή στην ατομική ενέργεια, υπάρχει επίσης σιωπή σε αυτό, η συνειδητοποίηση ότι έχουμε σχεδόν αύξηση στον πλούτο του πλανήτη μας. Δεν είναι μόνο αρκετός για όλους? Υπάρχει αρκετός για χιλιάδες των επόμενων γενεών. Και τι δύναμη, τι απίστευτη και πανίσχυρη δύναμη θα ήταν αν αυτά τα δύο διαφορετικά συστήματα (οι δύο διαφορετικοί κόσμοι) ενώνονταν σε ειρηνική επαφή μεταξύ των εθνών.

Ναι, θα υπάρξουν πόλεμοι για να αγωνιστούμε, αλλά πόλεμοι ότι θα κερδίσουμε, ότι η ανθρωπότητα θα κερδίσει. Εμείς θα πολεμήσουμε κατά της νόσου, και θα την εξαφανίσουμε από το πρόσωπο της γης. Εμείς θα πολεμήσουμε κατά του γήρατος και της πείνας και της φτώχειας. Εμείς πολεμήσουμε ενάντια στην έρημο με σκοπό να την μετατρέψουμε σε έναν κήπο. Ναι, και εμείς θα πολεμήσουμε ενάντια στο χρόνο και τον ίδιο τον χώρο (διάστημα), γιατί είμαστε στο κατώφλι αυτού του αρχαίου ονείρου του ανθρώπου - ότι θα βγουν έξω από τα αστέρια και τους αγγίξει με τα χέρια του.

Δεν είμαστε αφελείς, εμείς οι άνθρωποι, ότι ζούμε σε οποιαδήποτε γη. Και δεν έχω γνωστούς ανθρώπους που δεν ήταν στη μεγάλη πλειοψηφία τους καλή και ειλικρινής και εργατικοί. Για εκατό γενιές, έχουμε ονειρευτεί ένα μεγάλο και όμορφο όνειρο - και τώρα είμαστε στο κατώφλι της υλοποίησης του. Φυσικά, είναι δύσκολο! Αλλά θα μπορούσε κάτι τόσο υπέροχο, τόσο μεγάλο, ναι, να μην είναι δύσκολο να μην είναι ηρωικό?
Είμαστε άνθρωποι με τα παιδιά, και την ανησυχία για τα παιδιά μας, για την ανθρώπινη ζωή, όπως οφείλει ένα μεγάλο χρέος προς το μέλλον όσο και για το παρελθόν. Να πούμε στα παιδιά μας ότι επειδή ο δρόμος προς την ειρήνη ήταν σκληρός, δώσαμε τον αγώνα και τους άφησε στάχτες για την κληρονομιά τους;

Δεν το νομίζω. Νομίζω ότι σωστά αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, και πιστεύω ότι θα κερδίσουμε την ειρήνη - γιατί όταν έχουμε κερδίσει την ειρήνη, θα έχουμε κερδίσει όλα αυτά που η ανθρωπότητα ποτέ λαχταρούσε.

Ούτε αυτό είναι απλά ένα όνειρο. Ξέρω ότι υπάρχουν διαβολικοί άνθρωποι εδώ στην Αμερική οι οποίοι σχεδιάζουν τον πόλεμο και τον πόλεμο για οικόπεδα- και οι οποίοι δεν αφήνουν καμία πέτρα στην προσπάθειά τους να κρατήσουν τον κόσμο σε μια κατάσταση κρίσης. Αλλά αυτοί οι διαβολικοί άνθρωποι έχουν στρέψει τα πρόσωπά τους ενάντια από τη ζωή και τις ελπίδες όλης της ανθρωπότητας. Και με αυτούς, όχι μόνο οι άνθρωποι των άλλων χωρών, αλλά οι άνθρωποι της δικής μου γης, έχουν πει ξανά και ξανά,
«Όχι! Δεν θέλουμε πόλεμο! Θα ζήσουμε ειρηνικά!"

Αυτή είναι μια τέτοια στιγμή, και για το λόγο αυτό, η παρουσίαση αυτού του βραβείου ειρήνης εδώ στην Αμερική έχει πρόσθετη σημασία. Αυτό σημαίνει για μας, οι οποίοι είμαστε Αμερικανοί, ότι η πρόκληση για την ειρήνη έχει επιτευχθεί. Πρέπει να αποδεχθούμε αυτή την πρόκληση, και όπως δείχνουν τα εκατομμύρια των φιλειρηνικών Αμερικανών είναι περισσότερο συνεπείς σε αυτή τη γη από τους πολέμαρχους-άτομο - ή αλλιώς πάμε ενάντια στις ελπίδες όλης της ανθρωπότητας και τότε να δειχθεί το βάρος της ντροπής και τρόμου για τις επόμενες γενιές.

Δε νομίζω ότι θα αποδεχθούμε ένα τέτοιο βάρος της ντροπής και τρόμου. Μάλλον νομίζω ότι ο αμερικανικός λαός θα σταθεί με τους ανθρώπους όλης της γης - κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης.