Η Λάρισσα, ίσως η πόλη με το αρχαιότερο όνομα αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα το οποίο σημαίνει ''ακρόπολη'' (λάρισσες ελέγοντο οι ακροπόλεις των πελασγών/πρωτοελλήνων/μυκηναίων), είναι ο παράδεισος επί της γης.
Σήμερα ο ήλιος λάμπει σε αυτήν την ευλογημένη πόλη και φωτίζει από τα λιβάδια της παραποτάμιας περιοχής του Πηνειού μέχρι και το πολύβουο, πολυάσχολο και πάντα ειρηνικό κέντρο της. Χαρά θεού. Είναι η πλουσιότερη, ειρηνικότερη και αρχοντικότερη πόλη της Ελλάδος. Εδώ δεν υπάρχει εγκληματικότητα, δεν υπάρχει βία, ανωμαλία και χάος. Είμαστε ικανοποιημένοι, τα έχουμε όλα.
Και βρίσκεται να την αποκαλέσει υποτιμητικά ''λάρσα'' (ποτέ κανείς δεν την έχει προφέρει έτσι, παρά μόνον τα αρβανιταριά των Αθηνών, μα τι ειρωνεία τα πρώην αλβανόφωνα αρβανιταριά και οι τουρκόγυφτοι Αιγύπτιοι της Πελοπονήσου να βγάζουν γλώσσα για την πρωτεύουσα των Θεσσαλών) ένας Αθηναίος, του οποίου η πόλη είναι μία βρώμικη χαβούζα Πακιστανών και ένας εντελώς ανυπόληπτος ...Πελλοπονήσιος.
Αξιολύπητοι καημένοι, σαν να βλέπω έναν αράπη από την καλύβα του να κοροϊδεύει το Κολοσσαίο της Ρώμης.