Πέραν των ρατσιστικών και των άλλων φαιδρών που ακούγονται, οφείλει κάποιος να επισημάνει τον οργουελικό χαρακτήρα της ιστορίας. Μικρά κοτοπουλάκια, μια σταλιά πτηνά, απαγορεύεται να πωλούνται! Φυσικά για όλα αυτά, για όλες τις παρεμβάσεις τους Κράτους στη ζωή μας υπάρχει μια δικαιολογία. Απαγορεύουμε να πουλάτε πτηνά γιατί θα πεθάνουν. Επιστρατεύεστε γιατί αυτό απαιτεί η Εθνική Άμυνα. Φορολογείστε γιατί αυτό απαιτούν οι Κοινωνικές Ανάγκες. Όλα γίνονται, υποτίθεται, για το καλό μας, για το καλό του πλανήτη, για το καλό του Έθνους. Εγώ θυμάμαι μικρός που είχαμε αγοράσει από τη λαϊκή μερικά μικρά κοτοπουλάκια και τα είχα σε ένα χαρτόκουτο σπίτι μου. Η μητέρα μου φρόντισε να μην πεθάνουν πηγαίνοντάς τα εντός ημερών στη γιαγιά μου που είχε κοτέτσι. Γιατί άραγε πιστεύω ότι τότε ήμασταν πιο ελεύθεροι και κανένα κακό δεν μας συνέβαινε και κανέναν κίνδυνο (αληθινό ή πλασματικό) δεν διέτρεχε κανείς μας ούτως ώστε να μην χρειάζεται να εκποιήσουμε μέρος της ελευθερίας μας στο Κράτος; Γιατί πιστεύω ότι οι ελεύθεροι ένοπλοι πολίτες θα μπορέσουν να αμυνθούν καλύτερα από τους σκλαβωμένους οπλοφοβικούς γιωτάδες του ελλαδικού στρατού; Γιατί πιστεύω ότι η οικονομία θα προκόψει όταν οι καταναλωτές θέτουν τις απαιτήσεις και τις προϋποθέσεις της παραγωγικής διαδικασίας και όχι το Κράτος με τους διεφθαρμένους κολλητούς του;