Author Topic: Τα Χάλια του Ζαχαριάδη μέσα από ένα κείμενο  (Read 418 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Inglorius Bastards

  • Guest
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΑΛΙΟΥ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΗ

 
Ο ΤΖΟΥΛΑΤΙ, Ο ΔΕΔΟΥΣΗΣ δεν υπάρχουν πλέον στον Αρχειομαρξισμό και ο ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, ο Χαϊτόπουλος και ο Σφυρής {φράση διαγραμμένη: "διψασμένοι για εμποροράματα", ο Σφυρής είναι ο Παναγιώτης ο Κουτσός όπως τον ξέραμε εκείνη την εποχή} αποτελούν την καρδιά της Αρχειομαρξιστικής άμαξας, ενώ μια άλλη τριάδα, αποτελούμενη από τον Ν. Σούτσο, Π. Παυλάτον και κάποιον Σαραντίδη οπού εγώ ποτέ δεν εγνώρισα μα μόνον άκουγα γι΄ αυτόν, σχημάτιζαν τον πέμπτον τροχόν της οργανώσεως των Αρχειομαρξιστών.

Eδώ οφείλω να πω ότι ο Τάσος με τα κλοπιμαία βιβλία, εξασφάλισε και πάλι τη θέση του επαγγελματία επαναστάτη στην Αρχειομαρξιστική Οργάνωση. Τέλος το κόμμα ενώ επί εβδομάδες αποσιωπούσε την κλοπήν των βιβλίων του και άλλων πραγμάτων, αποφάσισε να καταγγείλει την κλοπή και την πράξιν του Τάσου Γιαννόπουλου εμπρός στην εργατική τάξη και τότε η θύελλα επικρατεί μέσα στο κόμμα. Αγανάκτησαν οι άνθρωποι και με το δίκοιο τους, γιατί ενώ τα βιβλία αυτά διεσώθησαν κατά το δεκαεξάμηνον της Παγκαλικής Δικτατορίας, εχάθησαν έπειτα απ΄ αυτήν. Ο Νίκος Ζαχαριάδης οπού μέχρι αυτή την ημέρα ήτον ένας θαμώνας και μόνιμος καυγατζής στα γραφεία της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας δεν εσυμφωνούσε με κανέναν και με όλους εξυλίζονταν, τον απόφευγαν όλοι μα σε όλους αυτός επιτίθονταν, τον απόφευγαν όλοι μα αυτός δεν άφηνε κανέναν ήσυχο. Θυμάμαι μια μέρα όπου εζητούσε από τον Κολοζώφ να κάνουμε Αντιφασιστικούς Φρουρούς. Ο Κολοζώφ ήτον Γραμματέας της ΟΚΝΕ και του είπε ότι εδώ δεν έχουμε τώρα Φασισμό και τον άρχισε στο ξύλο. Ο Χαϊτάς επενέβη να τους χωρίσει, μα ο Ζαχαριάδης με χυδαίες βρισιές που δεν δημοσιεύονται έλουσε τον Κολοζώφ εμπρός σε εμέ και άλλους συντρόφους μας. Οποιος άνθρωπος έχει χυδαίο στόμα και χειροδικεί μέσα στας πολιτικάς οργανώσεις, τον αναμένει η περιφρόνηση και καθολική απομόνωση. Ο Νίκος Ζαχαριάδης εζούσε αυτή τη ζωή του ασήμαντου για χρόνια μέσα στη νεολαία, ήθελε όμως να βγει από την περιφρόνηση και να γίνει σημαντικός. Και για να βγει από την περιφρόνηση και να γίνει σημαντικός, δεν τον ενδιέφερε τα μέσα οπού θα εχρησιμοποιούσε, και ένα απόγευμα. , με δύο κάρα οπού τα ετραβούσαν άλογα, με μια ομάδα νεολαίων οπού κανείς από αυτούς δεν έμεινε για πολύ καιρό μέσα στο εργατικό κίνημα έφτασε στα Βάθη, σε μια αποθήκη βιβλίων των Αρχειομαρξιστών. Πηδά από το κάρο, πλησιάζει ένα κοντούλη Αρχειομαρξιστή οπού ήτον και ο μόνος αυτή τη στιγμή μέσα στην ημιυπόγειο αποθήκη, ήτον ο Θεοδόσης, ελαιοχρωματιστής.

- Κομμουνιστικά βιβλία! Φωνάζει ο Ζαχαριάδης.

- Εδώ αστυνομία! Κατάσχονται.

Και διατάσει τους υποτιθέμενους υπαλλήλους του, να τα μεταφέρουν στα κάρα οπού επερίμεναν απέξω. Η φόρτωσης συντελείται πολύ εύκολα μα και πολύ γρήγορα γιατί και ο πρώτος τόμος του περιοδικού και ο δεύτερος ήτον σε σακκιά δεμένα και ραμένα από πάνω με χοντρό σπάγγο και είχαν περάσει σταυρωτά σακοράφα, δηλαδή ναυτικό ράψιμο, οπού νομίζω τα είχε τσουβαλιάσει ο Βαβής ο Τσέλιος, ένας λοστρόμος και καλός ναυτικός. Τα κάρα φεύγουν και ο Ζαχαριάδης κρατά ακόμη τον εξαιρετικά μικρόσωμο Θεοδόση όπου μένει ακίνητος και τρομαγμένος. Επειτα φεύγει και ο Ζαχαριάδης και λέει του Θεοδόση να έρθει αύριο στην αστυνομία. Χάθηκε τότε ο Ζαχαριάδης μέσα στους μικρούς δρομίσκους της πλατείας Βάθης. Επειτα από μέρες έμαθαν οι Αρχειομαρξιστές ότι τα βιβλία τους βρίσκονται οδός Αγίου Μάρκου και Αιόλου στα γραφεία του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, της ΟΚΝΕ, της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, αργότερα του Ενιαίου Μετώπου Εργατών Αγροτών και Προσφύγων. Οπως η Αρχειομαρξιστική διοίκηση αποτελούμενη από τον αφανή και πάντοτε τιτλοφορούμενον αστενή Γιωτόπουλον τον μεσανατολίτη στην νοοτροπία και Αλεξαντρινής προελεύσεως Χαϊτόπουλο και τον Παναγιώτη τον Κουτσό, όπως τον λέγαμε τότε, όχι μόνο αποδέχτη την κλοπή του Τάσου Γιαννόπουλου μα και τον εσυμπεριέλαβε στους εξ επαγγέλματος. Ετσι και η διοίκησης του ΚΚΕ αποτελούμενη εκείνη την εποχή από τον ΧΑΪΤΑ, τον ΜΑΞΙΜΟ, τον Σκλάβο, τον Χαϊνόγλου, εδέκτησαν τα κλοπιμαία του Νίκου Ζαχαριάδη και τον έθεσαν σε ανώτερη μοίρα από τους άλλους συντρόφους του. Βρισκόμαστε τώρα εμπρός σε μια ΑΛΛΗΛΟΚΛΟΠΗ! Σε αυτές τις στιγμές χρειάζονται οι άνθρωποι του επαναστατικού δυναμισμού, οπού εκδηλώνονται με ευστροφία πνεύματος και για τους κομμουνιστάς να βάλουν πιο πάνω από το άτομό τους, πιο πάνω από την προσωπική αξιοπρέπειά τους, πιο πάνω από τα συμφέροντά τους το καθολικό συμφέρον της Εργατικής τάξης. Μα για μεγάλη μας ντροπή, παρά τους τίτλους και τα σύμβολα, στη χώρα μας, εκείνη τη στιγμή, ακόμα αυτό δεν είχε δημιουργηθεί, αυτές οι οικονομικές προστριβές ήταν δυνατόν να αντιμετωπιστούν με έναν ίσιο επαναστατικό τρόπο: η διοίκηση του ΚΚΕ να καλέσει τους Αρχείους να επιστρέψουν τα βιβλία οπύ ο Τάσος Γιαννόπουλος έκλεψε από το κόμμα και να πάρουν τα δικά τους βιβλία οπού ευρίσκοντο στα γραφεία του κόμματος. Να καταδικαστούν τόσο ο Τάσος Γιαννόπουλος οπού άρχισε την κλοπή περιουσιών πολιτικής οργανώσεως, όσο και ο Ζαχαριάδης που τον εμιμήθη. Τότε η επαναστατική τάξη θα ανεγνώριζε ότι την κατευθύνουν άνθρωποι οπού έχουν ευθύνες, μα αντί του καλού τέλους μιας κακιάς αρχής, η διοίκηση του κόμματος εδιέταξε την φρούρηση των κλοπιμαίων βιβλίων. Νεολαία και μέλη του Κόμματος ταμπουρώνουνται στις σκάλες, στα γραφεία, στους διαδρόμους, στα παράθυρα, για ν΄ αντιμετωπίσουν πιθανή επίθεση των Αρχειομαρξιστών, όπου κατά ομάδες βρίσκονται κάθε μέρα έξω από τα γραφεία του "Ριζοσπάστη" και στην πόρτα κάνουν σωματική έρευνα στους εισερχόμενους. Από τους αγίους Θεοδώρους, τον κήπο του Κλαθμώνος, έως την οδό Αθηνάς και από την οδός Αιόλου κυκλώνουν την Καπνικαρέα και μέχρι την οδό Αγίου Μάρκου οπού ή τον η είσοδος των γραφείων του "Ριζοσπάστη" ο αριθμός των ανθρώπων οπού απειλούσαν με εισβολή για να ξαναπάρουν τους τόμους πρώτον και δεύτερον και μερικά μικρά βιβλιαράκια οπού είχαν τον τίτλο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΙΣ, μου είναι αδύνατον να καθορίσω ακριβώς. Mα ήταν όλο το τμήμα του Πειραιώς, των Αθηνών, ολίγοι από την Ελευσίνα και ολίγοι από το Λαύριο. Μα όλοι μαζί θα έφθαναν τους 200 ή έστω και ολίγοι περισσότεροι από διακόσιους, αλλά όχι περισσότερο από 35 και όχι λιγότερο από 17 σε ηλικία, τόλμη και ζωντάνια, όλοι προετοιμασμένοι κι αποφασισμένοι και έτοιμοι, γεμάτοι ήτον προκατειλημμένοι ενάντια στην διοίκηση του Κόμματος και των ανθρώπων του "Ριζοσπάστη", οπού τους εθεωρούσαν εμπόδιο για την ανάπτυξη και δράση του Εργατικού Επαναστατικού Κινήματος της χώρας μας. Αυτήν την εποχή οπού σας ομιλώ, δεν είμουν ακόμα δεκαπέντε ετών. Ημουν όμως προσεκτικός και είχα την αγάπη από όλους. Οι Αρχείοι με αγαπούσαν όλοι και ειλικρινά και χωρίς να ανήκω στην οργάνωσή τους, αλλά και στην νεολαία με αγαπούσαν και αυτοί. Με την αμοιβαία αυτή αγάπη των συντρόφων του κόμματος καθώς και των συντρόφων Αρχειομαρξιστών, κατάφερνα να περνώ τας ημέρας και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Από την Καπνικαρέα οπού εμίλαγα με τον Λιάπη, τον Πέτρο Ανδρόνη επέρναγα στην πόρτα οπού οι Αρχειομαρξιστές έψαχναν όλους εκτός από μένα. Γιατί ήξερα τον Βαλαδιάδη, τον Φλωργιά ή κάποιον άλλο, πολλοί θα με ρωτήσουν, πώς εσύ ένα μικρό παιδί ήξερες όλον αυτόν τον κόσμο πολύ μεγαλύτερο από τη δική σου ηλικία;

Μα εγώ δεν είχα αφήσει συνέλευση εργατικού σωματείου που να μην την επαρακολούθησα εκείνη την εποχή, από την αρχή ως το τέλος. Δεν είχα αφήσει Συνέδρια, Εκτελεστικές Επιτροπές, Συγκεντρώσεις, διαλογικές συζητήσεις στους δρόμους, στα καφενεία, στους διαδρόμους του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, Πειραιώς, γραφεία εφημερίδων, και όπου εσυζητούσαν για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, έμπαινα με ευκολία και στα δύο στρατόπεδα, θαύμαζα και τους μεν, θαύμαζα και τους άλλους. Πέρναγα χωρίς δυσκολία τον έλεγχο των Αρχείων στην πόρτα, ανέβαινα την στενή και απότομη σκάλα οπού κάθε σκαλοπάτι ήταν κι από ένας νεολαίος, έφτανα στον Γιώργη Γρηγοράτο οπού στέκονταν πάντα πάνω στα σκαλοπάτια, εύρισκα τον Γλαύκο, τον Παπαδάτο και όλοι εμιλούσαν για την άμυνα. Πιο μέσα στα γραφεία, ήτον ο Μάξιμος, ο Χαϊνόγλου, ο Χαϊτάς, ο Αποστόλου, οπού εσυνεδρίαζαν, πότε με ανοικτές και άλλοτε με κλειστές πόρτες. Τα σακιά ήταν στοιβαγμένα στους διαδρόμους, το ένα πάνω στο άλλο αλλά τα πολλά ήτον στο δωμάτιο οπού είχε προς την οδό Αιόλου.

Για μέρες παρατηρούσα ότι και οι μεν και οι δε, οπού γι΄ αυτούς ομιλούμε, αντάλλασαν φράσεις όχι προσβλητικές και ακόμη έκαναν μεταξύ τους συζητήσεις οφέλιμες και πολύ εποικοδομητικές, μ΄ όλη τη φανατικότητα στας πεποιθήσεις τους και στας αρχάς των οπού ο κάθε ένας διατηρούσε για τον εαυτό του, κανείς δεν ήτον αποφασισμένος να προχωρήσει πιο πέρα. Θυμάμαι ο Γιώργης Γρηγοράτος οπού μου είπε στην σκάλα: "εδώ εμείς ερχόμαστε να κάνουμε δουλειά και οι Αρχείοι μαζεύονται από κάτω και μας εμποδίζουν. Γιατί δεν πάνε κι αυτοί να κάνουν τη δική τους δουλειά τι ενοχλούν εμάς;".

Πάνω στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" έμενα για πολλές ώρες και όπως εγώ καταλάβαινα, δεν ήτον ευχαριστημένοι από την κατάσταση οπού είχε δημιουργηθεί. Δεν είχε πάρει συγκεκριμένη μορφή, η αντίθεση των μελών του Κόμματος και της Κομμουνιστικής Νεολαίας μα εύκολα έβλεπε κανείς τη δυσαρέσκεια των εργατών των διανοούμενων για μια τόσο θλιβερά εργασία να φυλάνε μέρα και νύχτα κλεψιμέϊκα του Ν. Ζαχαριάδη. Κατέβαινα κάτω και σε ολίγα λεπτά της ώρας είχα ανακατευτεί με τους ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΑΣ όπου επερπατούσαν κατά μικρές ομάδες, ή στέκονταν και εσυζητούσαν με μέλη του Κόμματος και της νεολαίας. Ακουσα με τα αυτιά μου τους Γιάννη Μακρή, τον Γιώργη Καράγιωργα, τον Κώστα Ζάκα να λένε: "αυτή η δουλειά οπού άρχισαν εδώ πρέπει να τελειώνει. Τι πρέπει να γίνει, να ξεκοιλιαστούμε εδώ για μερικά σακκιά βιβλία;". Οι εργάτες τόσο στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" όσο και στους δρόμους οπού αναφέραμε, ομιλούν και κινούνται εξ ενστίκτου για την ΤΑΞΗ ΤΟΥΣ. Περισσότερους από πεντακόσιους εργάτες Αθηνών και Πειραιώς είχαν μπερδευτεί από τυχοδιώκτες πρώτου μεγέθους σε έναν αλληλομισούμενον και εξοντωτικόν αγώνα. Οι δυο τυχοδιώκτες οπού ενέργησαν για ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ σκοπούς, Ο ΤΑΣΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ, και ευρήκαν και οι δυο τους ανόητους υποστηρικτάς. Ο Τάσος Γιαννόπουλος ευρήκε την διοίκηση των ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ οπού εκείνη την εποχή ήταν ο Μήτσος Γιωτόπουλος, ο Σάββας Χαϊτόπουλος, ο Παναγιώτης Σφυρής και ο Ζαχαριάδης την διοίκηση του Κόμματος οπού εκείνη την εποχή ήταν ο ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΜΑΞΙΜΟΣ, ο Κώστας Σκλάβος, ο ΧΑΪΤΑΣ ή Τριαστέρης, ο ΧΑΪΝΟΓΛΟΥ και άλλοι υπεύθυνοι, μα εγώ νομίζω ότι δεν ωφελεί η καταγραφή των ονομάτων αυτών εφόσον κανένα ρόλο θετικό δεν διαδραμάτισαν στην συγκεκριμένη περίπτωση οπού ομιλούμε. Αλλοι έμεναν υποστηρικτές ή παρατηρητές ή και αδιάφοροι στα γεγονότα για τα οποία σας ομιλώ.

Για εμένα μα και για κάθεν τίμιον και συνειδητό εργάτη οπού έχει καταλάβει τα συμφέροντα της τάξης του και που για σκοπό του έχει βάλει την βίαια κατάλυση του καπιταλιστικού κοινωνικού συστήματος, την εκ θεμελίων αλλαγή των οικονομικών σχέσεων των ανθρώπων, το καθολικό καθήκον της τάξης πιο πάνου από τα συμφέροντα ατόμων, ατόμου, φατριών, οργανώσεων και κομμάτων, βλέπω τον ανθό της εργατικής τάξης της Αθήνας, του Πειραιώς και άλλων τμημάτων της χώρας, τους έχουν ρίξει σε αλληλοεξόντωση δυο κλέφτες και δύο κλεπταποδοχικές διοικήσεις. Τις οποίες και τα ονόματά τους καθώς και τις οργανώσεις πιο πάνου σας ανέφερα. Πέντε έως εφτά εκατοντάδες εργάτες και διανοούμενοι έτοιμοι να κινηθούν σε κάθε στιγμή του εικοσιτετράωρου για τον ίδιον σκοπόν και το ταξικό συμφέρον ευρίσκονται έτοιμοι προς αλληλοεξόντωση για μερικά σακκιά βιβλία, οπού στην τελευταία ανάλυση ανήκουν μόνο στην εργατική τάξη, όπως ανήκουν όλα τα επί γης και επί του ουρανού κατά την δική μου γνώμη. Είχε αρχίσει μέσα και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα να μεργιάζει το αίστημα, ν΄ απομακρύνεται το πάθος και να αναδύει η λογική οπού απορρέει από το μυαλό και όχι την καρδιά.

Α! μα τότε ακούστηκε κάτι το φρικτό, κάτι το πολύ απάνθρωπον, κάτι οπού δεν περίμεναν ακόμη και οι πλέον αδιάλακτοι και οι πλέον εκδικητικοί. Είχε νυκτώσει. Τα μαγαζιά ήταν όλα κλειστά, οι ομάδες των Αρχειομαρξιστών εξακολουθούσαν ν΄ αργοπερπατούν και άλλες να στέκονται και να συζητούν. Είμαστε εμπρός στην αίθουσα των Φίλων του Λαού όταν ο Μανώλης Μπελεχρίνης, ζαχαροπλάστης, μας επλησίασε και είπε ότι ο Ηλίας ΓΕΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΣ μαχαιρώθηκε από τους Ζαχαριάδη, Σακαρίλο και έναν άλλο με το όνομα Φαμαξός. Τον κύκλωσαν και οι τρεις και τον κτύπησαν με μαχαίρι στην κοιλιά. Οταν έφτασα στους Αγιους Θεοδώρους, οπού μόνο λίγα βήματα ήταν από εκεί οπού μάθαμε την απάνθρωπη αυτή πράξη, είχε κι όλας μεταφερθεί ο Ηλίας στο Δημοτικό νοσοκομείο Αθηνών. Ο Ηλίας Γεωργοπαπαδάκος, πρόεδρος του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιώς χαροπάλεψε για εννέα ημέρες και την εννάτη υπέκυψε. Σε αυτές τις εννέα ημέρες έτρεξα προς όλους μα όλοι είχαν χαθεί. Κάτω από τα γραφεία του "Ριζοσπάστη" δεν υπάρχει παρά μόνον η εμπορική κίνηση. Στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" δεν υπάρχει παρά μόνο ο καφεντζής και κάπου κάπου κάποιος οπού έρχεται εν αγνοία των γεγονότων οπού είχαν τις προηγούμενες μέρες συμβεί. Εστω και στην πένθιμη αυτή στιγμή υπήρχε μια τίμια διέξοδος για την αποκατάσταση της ΗΘΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ και των δύο διοικήσεων, μα η παντελής έλλειψης ευθύνης και μαρξιστικού δυναμισμού και από τας δύο διοικήσεις, γιατί αμφότερες, και η διοίκηση του ΚΚΕ και η διοίκηση των ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΩΝ ήτον απλώς κλεπταποδόχοι, προσπάθησαν οι πρώτοι να κρύψουν τον κλέφτη και τους φονιάδες και οι Αρχειομαρξισταί να θάψουν κρυφά ΕΝΑΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ Αρχηγό, τον ΗΛΙΑ ΓΕΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΝ. Εάν έστω και ένας και από τας δύο αυτάς σαθράς διοικήσεις είχε έστω και δέκα δράμια ταξικής συνείδησης έπρεπε να μεταφερθεί το φέρετρο του νεκρού στα γραφεία του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιώς και κατόπι στα γραφεία του "Ριζοσπάστη" και να απαιτηθεί η επιβολή της ηθικής τάξεως: η καταδίκη των αλητανθρώπων οπού μαζεύονται και ενεργούν κατά την ιδική τους εκλογή μεσ΄ στας πολιτικάς οργανώσεις.

Η απονομή φόρου τιμής στον ΝΕΚΡΟ και με την ΙΕΡΑ ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΚΚΕ ότι ο πρόεδρος του Σωματείου Αρτεργατών Πειραιώς έπεσε θύμα ΚΑΚΟΠΟΙΩΝ οπού κατά λάθος είχαν διεθσδύσει μέσα στις γραμμές της Κομμουνιστικής Νεολαίας Αθηνών. ΜΑ ΑΝΤΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΝΤΡΕΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟΥ ΔΡΟΜΟΥ, Η ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΧΗΡΑ ΓΙΩΡΓΟΠΑΠΑΔΑΚΟΥ οπού εκείνη την εποχή εργαζόταν στο ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΒΙΟ, οδός Λένορμαν και Κωνσταντινουπόλεως, στο διαμέρισμα παραγωγής μαγιάς για τα αρτοποιεία, και την έπεισαν να υποβάλει μήνυση στον Ζαχαριάδη, στον Σακαρέλο και Θαμαξό ως αυτουργούς του φόνου του αντρός της και πατέρα των δύο ή τριών παιδιών της. Και την γνώρισα τη χήρα και είχα δυο φορές συνομιλήσει μαζί της. Δεν θυμάμαι εάν είχε δύο ή τρία παιδιά, ανήλικα. Ενώ ουσιαστικά η διοίκησις των Αρχειομαρξιστών κατέφυγε στην αστική δικαιοσύνη η διοίκηση του ΚΚΕ την αποφεύγει. Ο Σακαρέλος και ο Θαμαξός συνελήφθησαν από την πρώτη στιγμή. Ο Ζαχαριάδης, ο κύριος υπεύθυνος της όλης ασχημίας ετυλίχθη το μανδύα της παρανομίας, περιθάλπεται από το ταμείο της Κ.Ε. του ΚΚΕ ακολούθως γίνεται μέλος του κόμματος, οπού χωρίς τον φόνο του Γιωργοπαπαδάκου όπως εγώ τον εγνώρισα δεν θα εγινόταν ποτέ.

Εάν ο Ζαχαριάδης ο Νίκος δεν εκατηγορούνταν για το φόνο του Γιωργοπαπαδάκου παρά την κλοπή των βιβλίων των Αρχειομαρξιστών από αυτόν δεν θα εισέρχονταν στο κόμμα για μέλος του, γιατί ήταν μισητός και περιφρονημένος από όλους μέσα στη νεολαία και τους τότε ηγέτες του κόμματος, άνθρωπος χωρίς επάγγελμα, χωρίς συνδικαλιστική δράση, χωρίς τέχνη, χωρίς κανένα δίπλωμα. Μα ο άλλοτε αλητάκος και μόνιμος καυγαντζής των γραφείων της νεολαίας και του κόμματος, όπως ο Κολοζώφ, ο Αποστόλου, ο Ηλιάδης, ο Γρηγοράτος, ο Παπαδάτος, τώρα μετά τον φόνο του Γιωργοπαπαδάτου περιοδεύει στο Βόλο, στην Καβάλα και πετυψαίνει, ο άνευ επαγγέλματος, όπως τον λέγαμε τότε, να γίνει εξ επαγγέλματος επαγγελματίας. Ακολούθως εισέρχεται στην σχολή του Κούτβι για να αποσταλεί έπειτα από μερικά χρόνια για αρχηγός του κόμματος, για αρχηγός του Λαού, για συνεχιστής της Επαναστάσεως του 1821, δηλαδή φορτωμένος από τίτλους και από βραβεία οπού μόνον το βραβείον της αφανιάς του άξιζε.

Αλλά εδώ δεν βάλαμε για σκοπό μας να διηγηθούμε την αδιήγητη ζωή κάθε τυχοδιώκτη οπού καλυμμένος με το τίμιο κομμουνιστικό όνομα λυμαίνεται τους κομμουνιστάς και την εργατική τάξη γενικότερα. Επειτα από το φόνο του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου οι σχέσεις των Αρχειομαρξιστών και των ανθρώπων του "Ριζοσπάστη" όπως εκείνη την εποχή τους λέγαμε οξύνεται πιο πολύ. Ο "Ριζοσπάστης" ανοίγει στις στήλες του μια διαφωτιστική καμπάνια για να πείσει τους εργάτες οπού παρασύρουν οι Αρχειομαρξιστές, να τους εγκαταλείψουν και να εισέρθουν στο κόμμα. Προσπαθεί να αποδείξει ότι οι Αρχειομαρξιστές έχουν μια μασονική οργάνωση, ότι πληρώνουνται από τους Μασόνους για να διαλύσουν το ΚΚΕ, ότι στας μεταφράσεις οπού κάνουν ευνουχούν τον επαναστατικό μαρξισμό και για πρώτη φορά ο "Ριζοσπάστης" συνιστά να μην διαβάζει κανείς εργάτης τις Αρχειομαρξιστικές μεταφράσεις... Τον ίδιο καιρό θυμάμαι, και το γράφω αυτό με όρκο τιμής, τον Σεραφείμ Μάξιμο στο θέατρο Απόλλων στη συγκέντρωση που έκανε το τμήμα Αθηνών για την επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού να διαβάζει μέσα από τον δεύτερον τόμον του Αρχείου αποσπάσματα του Μαρξ από τον Εμφύλιο Πόλεμο της Γαλλίας. Ε! Τότε καίτι μικρός ήμουν ακόμη το 1927-1928 και είπα: μα είσαι μεγάλος τεμπέλης Σεραφείμ. Τουλάχιστο, δεν τα αντέγραψες σε ένα χαρτί και να έρθεις να μας τα διαβάσεις εδώ, παρά επήρες τον δεύτερο τόμο του Αρχείου, που πιθανόν να είναι από τους κλεμένους και ήρθες εδώ; Μα το αληθές είναι ότι οι Αρχειομαρξιστές, ούτε Μασόνοι, ούτε και ευνουχιστές ήτον του επαναστατικού μαρξισμού, και για τον λόγον αυτόν η καμπάνια του "Ριζοσπάστη" όχι μόνον απέτυχε και δεν κατόρθωσε ούτε και αυτούς του συντάκτες του να πείσει μα άνοιξε και ένα νέο κενό αβεβαιότητας και κάποιας δυσπιστίας μέσα σε αυτή τη βάση του κόμματος. Η καμπάνια αυτή ωφέλησε κατά την προσωπική μου γνώμη τους Αρχειομαρξιστάς. Νέες ομάδες εργατών και διανοούμενων συσπειρώνονται γύρω στους Αρχειομαρξιστικούς πυρήνες και στο σύνολο, πιο τολμηροί, πιο αποφασιστικοί, πιο επιθετικοί απ΄ όσο ήτον προ του φόνου του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου και προ της καμπάνιας ενάντια στον Αρχειομαρξισμό οπού άνοιξε ο "Ριζοσπάστης" με την εποπτεία του Χαϊτά και του Σεραφείμ Μάξιμου!

Μα τον ίδιο καιρό όμως παρουσιάστηκε ένα σχίσμα μέσα στους Αρχειομαρξιστές οπού ήτο κάπως και σημαντικό μα και πρωτότυπο για τους Αρχείους, καθώς και για τους κομματικούς, γιατί τέτοιο πράγμα στο παρελθόν δεν είχαν αντιμετωπίσει και οι δύο αυτές οργανώσεις. Μια ομάδα αγνώστου δια εμέ αριθμού του τμήματος Αθηνών αποσπάστηκε από τους Αρχείους με επικεφαλής τον Κούτλη τον Λεωνίδα, τυπογράφος στο επάγγελμα και μερικούς άλλους οπού τα ονόματά τους δεν θυμάμαι, με κέντρον το καφενείο Γορτυνία στο σταθμό Λαυρίου ΞΕΣΠΑΘΩΣΑΝ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑΣ ΥΒΡΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ στον Γιωτόπουλο, τον Χαϊτόπουλο και άλλους των Αρχείων αρχηγούς του καιρού εκείνου.

Εγνώρισα προσωπικώς και τους δύο αυτούς, τόσο τον Λεωνίδα, σερβιτόρο το επάγγελμα αλλά μορφωμένο κάπως και κυρίως γεμάτο ζωή και παράπονο οπού αδικήθη από τον Γιωτόπουλο, τον Χαϊτόπουλο, τον Νίκο Κούλτσο και άλλοι εκαρπώθηκαν την εργασία του Τζουλάτι, του Σαραντίδη, ενώ ο Κουτλής ο Λεωνίδας και άλλοι σύντροφοί τους πετάχτηκαν έξω από το παράθυρο της κουζίνας ενώ την κουτάλα επήρε ο Γιωτόπουλος με τους δικούς του. Οι Αρχειομαρξιστές οπού είχαν μόνο συνηθίσει στην πολεμική του κόμματος και δεν τους ήτον δυνατό να συνηθίσουν μονομερώς και στην πολεμική των χθεσινών τους συνεργατών εμάνιασαν κυριολεκτικά περισσότερο απ΄ ότι εμάνιαναν οι ΕΠΑ όταν επιτέθηκαν στην Κούβα. Οι σύντροφοί μας Αρχειομαρξιστές εξαγριώθηκαν και εισβάλλουν στο καφενείο Γορτυνίας με επικεφαλής τον Πέτρο Αντρόνη, τον Μήτσο Σούλα, τον Δαβαρόνι και άλλους και μεταβάλλουν το καφενείο της Γορτυνίας, Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΩΝΙΑ όπως το λέγαμε εκείνη την εποχή, σε ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ: τραπέζια, καθρέπτες, μάρμαρα τραπεζιών, ποτήρια και λάμπες, ανακατέφτηκαν καρέκλες και πεζοδρόμιο, μα και λυπηρόν, μα και κωμικό μα και παράδοξον: για πολλές μέρες έβλεπα πολλούς από τους θαμώνες με δεμένα κεφάλια, με ματωμένα σακκάκια και με στραγγουλισμένα χέρια. Και αυτή η τρίτη κατάστασις, δεν επρόλαβε να χρονίσει, μα κατάφερε με την επίκαιρη στιγμή της εμφάνισής της να τραβήξει όλη την προσοχή των Αρχειομαρξιστών και των κομματικών και να ξεχαστεί σύντομα - σύντομα και κατά τρόπον σπανιότατον ο φόνος του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου: πάνω από κανένα εργατικό βήμα, σε κανένα εργατικό πόστο, σε καμιά εργατική συγκέντρωση, σεκανένα εργατικό βιβλίο, εφημερίδα, προκήρυξη δεν καταδικάστηκαν, ούτε οι υπεύθυνοι μα ούτε και οι φονιάδες του Ηλία Γεωργοπαπαδάκου. Και διερωτώμαι για πολλά χρόνια, εάν μπορεί κανείς να φονεύει πολιτικούς και συνδικαλιστικούς ηγέτες χωρίς έστω και την ελάχιστη ηθική κύρωσις. Πάντως η τρίτη κατάστασις λόγω της έλλειψης περιεχομένου διελύθει πολύ εύκολα και καθησύχασαν οι θορυβημένοι Γιωτοπουλικοί οπού είχαν μεγάλες ανησυχίες για τους 5-6 πρώτους μήνες της εμφανίσεώς της. Αλλοι εισεχώρησαν στο κόμμα, άλλοι αποσύρθηκαν στην ιδιωτική ζωή και ολίγοι, πολύ ολίγοι εισεχώρησαν στο ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ του Παντελή Πουλιόπουλου οπού αυτή την εποχή ενεφανίστη και αποτέλεσε από την αρχή τη βάση της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολιτεύσεως.

Ελανιοσπανακοπιτοφασίστας

  • Krasnoarmeyets (Φαντάρος)
  • Posts: 6
  • Φήμη 0
    • View Profile
ατ'οφιος παραπληγισμός