Καθῶς τσιμπούκωνε τὸ ἔντερό της καὶ τὸ ἔνοιωθεν νὰ συσπᾶται καὶ νὰ σπαρταρᾶ σπασμωδικῶς, ἤκουσεν ξανὰ τὴν φωνή της: «Μπαμπά, γιατὶ σκοτεινιάζει;» Καὶ ἡ μάζα σπερμάτων, λασποεντέρων καὶ ἱστῶν δέρματος ποὺ κάποτε ἧτον ἡ πεντάχρονη κόρη του, εἷδεν τὰ φῶτα τῆς πόλεως ποὺ γάμαγαν τὶς χαραμάδες τοῦ παραθύρου νὰ σβήνουν, καθῶς σταματοῦσε νὰ κουνιέται καὶ νὰ σπαρταρᾶ, ἁφίνουσα μία δακρύβρεχτη καὶ δυνατή ἀνάσα.