Author Topic: Αφιερωμένο στους δολοφόνους του Νίκου Ζαχαριάδ_  (Read 370 times)

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

06102019

  • Guest
Δημοσίευμα της ΜΑΛΕΠ (Μαρξιστική Λενινιστική Επιθεώρηση) που αποτελούσε έντυπο της οργάνωσης ΣΑΚΕ. Διαβάζοντάς το ο σημερινός αναγνώστης θα μπορέσει να πληροφορηθεί τα σχετικά με την πολιτική και φυσική εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη.
 



Το αντεπαναστατικό πραξικόπημα στο ΚΚΕ και η δολοφονία του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

της Μαρίνας Βούλγαρη, ΜΑΛΕΠ, 1991

Άραγε είναι μόνο συγκυριακή η εκτενής ενασχόληση του τύπου, εδώ και δυο μήνες περίπου, με τη ζωή, το έργο και το τραγικό τέλος του Νίκου Ζαχαριάδη; Ή μήπως ήταν μια ακόμη επιβεβαίωση του ότι τέτοιες προσωπικότητες, που ταυτίστηκαν με την πιο γόνιμη περίοδο ενός λαού, σφραγίζοντας τη σύγχρονη ιστορία του, πάντα θα τις «ξεθάβει» η ιστορική μνήμη;

Κατά τη γνώμη μας η περίπτωση Ζαχαριάδη ήρθε και θα ξαναέρθει πολλές φορές στο μέλλον στο προσκήνιο. Οχι μόνο επειδή υπήρξε μια σπάνια προσωπικότητα, ένας ασυμβίβαστος κομμουνιστής που θυσιάστηκε για τις ιδέες του, αλλά κυρίως επειδή με το θεωρητικό έργο και τη δράση του συνέβαλε αποφασιστικά στο άνδρωμα ενός κομμουνιστικού κόμματος που συνδέθηκε με όλες τις θετικές κατακτήσεις του λαού μας και βρέθηκε δυο φορές πρό των πυλών της εξουσίας.

Η αποτίμηση βέβαια μιας τέτοιας προσωπικότητας, όπως ο Ν. Ζαχαριάδης, κατ’ ανάγκη άπτεται της αποτίμησης της σημαντικότερης περιόδου της νεότερης ιστορίας μας. Μια τέτια αποτίμηση δεν γίνεται «εύκολα». Και επειδή ακριβώς θεωρούμε την Οργάνωση μας συνεχιστή του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ δεν θα πέσουμε ποτέ στην παγίδα μιας τυχάρπαστης κριτικής. Μιάς κριτικής έξω από τις αρχές της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας έξω από τις ιστορικές συνιστώσες και το κοινωνικό πλαίσιο των γεγονότων της εποχής. Για μας η κριτική εξέταση της ιστορίας δεν έχει σχέση ούτε με τη ρεβιζιονιστική σπέκουλα ούτε με το μικροαστικό μηδενισμό και ισοπέδωση. Οπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, με εργαλείο το διαλεχτικό και ιστορικό υλισμό και με βάση τα επίσημα ιστορικά ντοκουμέντα και όχι τις «αναμνήσεις» (αληθινές ή ψεύτικες) ή τις δήθεν έρευνες, η Οργάνωση μας θα μελετήσει και θα τοποθετηθεί λεπτομερειακά πάνω στην ιστορία του ΚΚΕ. Από την πρώτη μέρα της ίδρυσης της η ΣΑΚΕ έχει δώσει μεγάλες μάχες ενάντια στη διαστρέβλωση της ιστορίας, την ύποπτη λαθολογία και τις προβοκατόρικες επινοήσεις.

Η Οργάνωση μας κράτησε και θα κρατήσει πάντα στάση αρχών απέναντι στο επαναστατικό ΚΚΕ και τη δράση του, υπερασπίζοντας με όλες τις δυνάμεις της την πιο πρωτοπόρα, την πιο επαναστατική δύναμη που έχει να παρουσιάσει η ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Αυτό το καθήκον περνά και μέσα από την υπεράσπιση του Ν. Ζαχαριάδη. Ενός αυθεντικού κομμουνιστή ηγέτη, αναμφισβήτητα της μεγαλύτερης φυσιογνωμίας που ανέδειξε το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα και μιας από τις πιο σημαντικές της ένδοξης τριτοδιεθνιστικής περιόδου..

Πάλη πολιτική

Η πρόσφατη φιλολογία γύρω από την εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη, πέρα απ' όλα τ' άλλα, έρχεται να συσκοτίσει το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μας ζήτημα που αναδεικνύει η «υπόθεση Ζαχαριάδη»: τον ταξικό-πολιτικό και όχι προσωπικό της χαρακτήρα. Μας παρουσιάζεται η εικόνα ενός ανθρώπου, ασυμβίβαστου μεν μέχρι θανάτου, ο οποίος όμως δίνει μια προσωπική μάχη απέναντι σε κείνους που τον διώκουν, οι οποίοι και πάλι τον διώκουν απλώς γιατί δεν δέχτηκε το «φάγωμά» του από την «καρέκλα» του ΓΓ του ΚΚΕ, γιατί εξακολουθεί να είναι «πεισματάρης».

Ετσι, στην όλη η υπόθεση, με τη συνεπικουρία των αστυνομικής πλοκής διηγήσεων, δίνεται η εικόνα μιας ανακτορικής ίντριγγας, η οποία (όπως όλες αυτές οι ιστορίες) έχει τους «καλούς», τους «κακούς» και τους «ενδιάμεσους» και όλα τα συναφή. Η «υπόθεση Ζαχαριάδη» αποκόπτεται από το κοινωνικό-ιστορικό της πλαίσιο, από τη γενικότερη πολιτικοϊδεολογική διαμάχη που ξεσπά στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα εκείνη την περίοδο και παρουσιάζεται σαν κάτι αντίστοιχο της διαμάχης «συντηρητικών» και «ανανεωτικών» στην ηγεσία του σημερινού αναθεωρητικού «Κ»ΚΕ, στην οποία μάλιστα χρησιμοποιήθηκε αρκούντως σαν βοηθητικός πολιορκητικός κριός της μιας φράξιας ενάντια στην άλλη.

Ακόμη κι έτσι, όμως, μέσα από μια τέτια «ηθικοπλαστική» οπτική, ο Ζαχαριάδης αναδεικνύεται στον «καλό» της υπόθεσης, μολονότι την αστική τάξη θα βόλευε να βγει σαν ο «κακός». Μέσα από τον ορυμαγδό των δημοσιευμάτων, αναδεικνύεται η εικόνα ενός σύγχρονου «αγίου», που θυσιάζεται για τη «θρησκεία» του. Εστω και σ' αυτό το επίπεδο, η αστική τάξη υπηρεσία προσφέρει στο κομμουνιστικό μας κίνημα. Φτάνει εμείς να πράξουμε το πολιτικό μας χρέος. Να μετατρέψουμε την «ηθική» σε «πολιτική», να βάλλουμε το ηθικό ανάστημα του Ζαχαριάδη, όπως αυτό προβάλλει επιβλητικό μέσα από την αστυνομική παραφιλολογία του αστικού τύπου, πάνω στο πολιτικό βάθρο του κομμουνιστή ηγέτη, το οποίο «γέννησε» και στήριξε αυτή την απαράμιλλη ηθική του ανθρώπου Ζαχαριάδη.

Από αστούς αναλυτές και δημοσιογράφους, βέβαια, οι οποίοι έχουν να παρουσιάσουν λαμπρές επιδόσεις στον τομέα της κάθε είδους σκανδαλολογίας, δεν μπορούσε να περιμένει κανένας τίποτα διαφορετικό. Ομως, η τέτια διάσταση της «υπόθεσης Ζαχαριάδη» έχει παρουσιαστεί και με αξιώσεις πολιτικής ανάλυσης. Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, τότε που η μεγάλη μάζα των πολιτικών προσφύγων, ιδιαίτερα αυτών από την Τασκένδη, δεν είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, η μεγαλύτερη τότε Οργάνωση του λεγόμενου «αντιρεβιζιονιστικού χώρου», η ΟΜΛΕ (πρόκειται για την Οργάνωση από τη διάσπαση της οποίας ξεπήδησαν το «ΚΚΕ (μ-λ)» και το «Μ-Λ ΚΚΕ»), παρουσίαζε αυτή την άποψη σαν απόσταγμα μ-λ ανάλυσης. Ετσι ο Ζαχαριάδης παρουσιαζόταν σαν ένας αναθεωρητής του αισχίστου είδους, που έχασε σε έναν φραξιονιστικό αγώνα από τους άλλους αναθεωρητές. Αναπαραγόταν μάλιστα, με καλυμμένο (και γι' αυτό πολύ πιο πρόστυχο) τρόπο, η γνωστή κατηγορία των Βαφειάδη-Παρτσαλίδη, ότι ο Ζαχαριάδης ήταν πράκτορας των Αγγλων[1].

Αυτές οι θεωρίες συντρίφτηκαν, βέβαια, στη συνέχεια (και η Οργάνωση μας διεκδικεί σ' αυτό σημαντικό μερίδιο). Τώρα, όμως, μέσα από μια σειρά αποκαλύψεις που προέρχονται από τον ίδιο τον χώρο των ρεβιζιονιστών, δέχονται τη χαριστική τους βολή. Και θα άξιζε να αναφέρουμε την τωρινή αντίδραση των δυο μαοϊκών ομάδων, που ξεπήδησαν από την ΟΜΛΕ, όπως εκφράστηκε μέσα από τα έντυπα τους. Η ομάδα του «Μ-Λ ΚΚΕ», με τον γνωστό τυχοδιωκτισμό που τη χαρακτηρίζει, δημοσίευσε έναν ύμνο για τον Ν. Ζαχαριάδη[2], χωρίς βέβαια την παραμικρή αυτοκριτική αναφορά στις θέσεις της του παρελθόντος, θεωρώντας προφανώς ότι οι νεότεροι δεν γνωρίζουν την παλιά προβοκατόρικη φιλολογία της τότε ενιαίας ΟΜΛΕ, με προφανή σκοπό το ψάρεμα στα θολά νερά, στο οποίο με ιδιαίτερη επιμονή, αλλά και σταθερά ανεπιτυχώς, επιδίδεται. Η ομάδα του «ΚΚΕ(μ-λ)» προτίμησε απλώς να κατεβάσει λίγο τους τόνους, χωρίς όμως ν' αλλάξει σε τίποτα τις εκτιμήσεις της ΟΜΛΕ. Αναπαράγει λοιπόν ορισμένες από τις κατηγορίες που η κακόφημη «6η Ολομέλεια» του 1956 εξαπόλυσε ενάντια στον Ζαχαριάδη, ενώ δεν παραλείπει να ρίξει λάσπη, γράφοντας ότι ο Ζαχαριάδης «στα βαθειά του γεράματα "ανένιψε" με το γράμμα που κατάγγελνε την Κίνα και το Μάο και τασσόταν στο πλευρό των ρεβιζιονιστών της ΣΕ»[3]. Θα μιλήσουμε παρακάτω αναλυτικά γι' αυτό το «γράμμα του Ζαχαριάδη», όμως δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε εδώ την προστυχιά για την «ανάνηψη», που γίνεται ακόμη πιο αποκρουστική (η προστυχιά) με τα στοιχεία που η αστική δημοσιογραφική έρευνα έφερε στο φως.

Πρέπει, λοιπόν, να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι ο διωγμός και η εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη δεν οφείλεται σε «μάχη για τις καρέκλες» ή «φραξιονιστικό αγώνα οπορτουνιστών», αλλά είναι ένα κομμάτι της εγκληματικής δράσης του χρουτσιοφικού ρεβιζιονισμού και των πρακτόρων του στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Είναι, δηλαδή, προϊόν πολιτικής πάλης ανάμεσα στον αντεπαναστατικό αναθεωρητισμό και τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό. Ακόμη και ο πιο «υποψιασμένος» πολιτικά μέσος αναγνώστης, δύσκολα αναγνωρίζει αυτή τη βασική διάσταση της εξόντωσης του Νίκου Ζαχαριάδη μέσα από την πρόσφατη παραφιλολογία. Ομως, τα ίδια τα ιστορικά ντοκουμέντα αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα γι' αυτό, καθώς πιστοποιούν τη ριζική αλλαγή προγράμματος, στρατηγικής και ταχτικής του ΚΚΕ, η οποία έγινε δυνατή μόνο με την πολιτική (που προηγήθηκε της φυσικής) εξόντωση του Νίκου Ζαχαριάδη.
Το αναθεωρητικό πραξικόπημα

Ακόμα και σήμερα που ο αναθεωρητισμός πλησιάζει στο τέλος του λίγοι γνωρίζουν τα πραγματικά περιστατικά που οδήγησαν το αριστερό κίνημα της χώρας μας ως εδώ. Δεν θα κουραστούμε λοιπόν να επαναλαμβάνουμε ότι η εμφάνιση του αναθεωρητισμού στο ΚΚΕ δεν υπήρξε μια ομαλή εξελικτική εσωτερική διαδικασία, αλλά αποτέλεσμα πραξικοπήματος και επέμβασης των χρουτσιοφικών ρεβιζιονιστών και ορισμένων οπορτουνιστικών στοιχείων μέσα στο κόμμα.

Ενα μήνα μόλις μετά το περιβόητο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, στη λεγόμενη «6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ», το Μάρτη του 1956, καθαιρέθηκε ο Ν. Ζαχαριάδης. Η «Ολομέλεια» αυτή συνιστούσε από κάθε άποψη πραξικόπημα στο ΚΚΕ. Συγκλήθηκε από τη λεγόμενη «διεθνή επιτροπή των αδερφών κομμάτων», με πρόεδρο τον σοβιετικό Ο. Κουούσινεν και εισηγητή τον Ρουμάνο Γκ. Ντεζ.

Ο Ζαχαριάδης δεν παρευρίσκεται σ’ αυτή την Ολομέλεια και είναι άγνωστο τί ακριβώς μεσολάβησε από τη στιγμή που έφυγε εσπευσμένα από την Τασκένδη για τη Μόσχα και μετά. Από τους χώρους των πολιτικών προσφύγων λέγονται πολλά (π.χ. ότι στο 20ό συνέδριο εναντιώθηκε στην αντισταλινική επίθεση, ότι δεν του επέτρεψαν να μιλήσει, κλπ, κλπ), ντοκουμέντα όμως δεν υπάρχουν κι έτσι η ιστορική έρευνα δεν μπορεί να αποφανθεί με ακρίβεια για τα γεγονότα. Σίγουρο πάντως είναι, ότι από τότε αρχίζει ο διωγμός. Ο Ζαχαριάδης, κατά την επίσημη άποψη, εξορίζεται στην αρχή στο Μποροβιτσί του Νόβγκοροντ, μέχρι το 1962, και δολοφονείται στο Σοργκούτ το 1973, ενώ κατά μια άλλη άποψη μεσολάβησε και εξορία του στη Γιακουτία, κοντά στο Βερίγγειο Πορθμό, δίπλα στο Βόρειο Πόλο και στη συνέχεια τον κατέβασαν πιο νότια στο Σοργκούτ.[4]

Οι ρεβιζιονιστές μ' επιμέλεια έθαψαν όλα τα στοιχεία της πάλης ενάντια στον αναθεωρητικό πραξικόπημα, που αναπτύχθηκε στην Τασκένδη, στις φυλακές και τις εξορίες. Δεν έδωσαν ποτέ στη δημοσιότητα το κείμενο της ομιλίας του Ζαχαριάδη στην 7η Ολομέλεια που παρευρέθηκε, για να διαγραφεί και από μέλος του κόμματος. Η μόνη σχετική αναφορά υπάρχει σε βιβλίο του γνωστού βασιβουζούκου της Τασκένδης Πάνου Δημητρίου[5], όπου η παραχάραξη είναι προφανής για κάποιον που έστω και λίγο ξέρει τον Ζαχαριάδη και τον τρόπο σκέψης του. Και φυσικά έθαψαν όλα τα κείμενα και επιστολές του Ζαχαριάδη από την εξορία στη Σιβηρία. Στα επίσημα κομματικά ντοκουμέντα μόνο πολλές και ανώδυνες αναφορές υπάρχουν για την «αδιάκοπη και οξεία πάλη» που χρειάστηκε να γίνει ενάντια στα υπολείμματα και τους «φορείς του ανώμαλου εσωτερικού καθεστώτος ενάντια στο δογματισμό και τον σεχταρισμό» [6].

Ομως η αδυσώπητη ιστορία δεν επεφύλαξε το σπουδαίο βάθρο που ονειρεύονταν για την κακόφημη 6η Ολομέλεια οι πρωταγωνιστές της. Ποιός και πώς θυμάται σήμερα τους «ήρωες» της «ιστορικής στροφής» Παρτσαλίδη, Κολιγιάννη, Γκρόζο κλπ.; Αμ' ο βίος και η πολιτεία του κ. Βαφειάδη που παρευθύς αποκατέστησαν και ο οποίος ευτυχώς ακόμα ζεί για να θυμίζει στους αριστερούς τα χίλια δίκια της διαγραφής του;

Βέβαια, έντεχνα όλες οι μετέπειτα αναθεωρητικές ηγεσίες προσπάθησαν και το κατάφεραν σε μεγάλο βαθμό-βοηθούντων των δύσκολων συνθηκών παρανομίας της εποχής-να περάσουν την άποψη, ότι όσα συνέβηκαν στην 6η Ολομέλεια και μετά ήταν το ξεκαθάρισμα του «Ζαχαριαδισμού» και των προσωπικών διαφορών ορισμένων, ένας οργανωτίστικος φραξιονιστικός αγώνας που δεν είχε σχέση με ιδεολογική και πολιτική πάλη..

Φυσικά δεν είναι έτσι. Ακριβώς όπως η επίθεση ενάντια στο Στάλιν άνοιξε το δρόμο στη καπιταλιστική παλινόρθωση, έτσι και η εξόντωση του Ζαχαριάδη έβαζε τα θεμέλια της ανατροπής της επαναστατικής γραμμής του κόμματος σε καθοριστικά ζητήματα κατά το πρότυπο του 20ου συνεδρίου.
Ρεβιζιονιστική γραμμή

Ποια ήταν λοιπόν τα ζητήματα αυτά; Κατ’ αρχήν ανασύρθηκαν ορισμένα ζητήματα που είχαν ήδη συζητηθεί με επάρκεια στο παρελθόν, προκειμένου να χτυπηθεί ύπουλα και βρώμικα ο Ζαχαριάδης. Για όποιον έχει απλώς φυλλομετρήσει τα επίσημα ντοκουμέντα της περιόδου 45-50 είναι σαφέστατο ότι η αναθεωρητική πλατφόρμα της 6ης Ολομέλειας είναι τα ίδια ακριβώς ζητήματα για τα οποία έγινε ισχυρή ιδεολογικοπολιτική πάλη την προηγούμενη δεκαετία. Το κόμμα με αποκορύφωμα την 3η Συνδιάσκεψη, το 1950, υπέβαλε σε εξαντλητική κριτική όλα τα λάθη. Τα αναγνώρισε σαν λάθη ολόκληρης της ηγεσίας του και επιμέρισε τις ευθύνες συγκεκριμένα και τεκμηριωμένα.

Πώς έφτασε το κόμμα και ο λαός στην ήττα του 44-45 και τις επαίσχυντες συμφωνίες; Αραγε δεν ήταν: οι Παρτσαλίδης, Σιάντος κλπ., που το 1937 υποβίβασαν το ρόλο των Αγγλων στην Ελλάδα και άμβλυναν τον αγώνα του λαού ενάντια στην αγγλική ιμπεριαλιστική πολιτική; Δεν ήταν ο Σιάντος που με προσωπική του διαταγή στις 17-12-44 επέτρεψε στους Αγγλους να μπουν στην Αθήνα και να μακελέψουν τον ΕΛΑΣ; Δεν ήταν οι Σιάντος και Παρτσαλίδης που υπόγραψαν τη συμφωνία της Βάρκιζας και παραβίασαν τον όρο για γενική πολ&