H αλήθεια είναι ότι ο Α. Σμιθ ποτέ δεν απέρριψε το κράτος σαν "εγγυητή" της ομαλής λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Τον παρεμβατισμό απέρριπτε ο Σμιθ.

Αυτός δεν ειναι ανκαπ, νομιζω ουτε οι ιδιοι οι ανκαπιδες τον μνημονεύουν.

Κοίτα, όταν μιλάω για βιβλιογραφία δε θα σου τη δώσω σε φορμά APA ή Harvard. Σου λέω το απλό: Ψάξε στο mises.org, το lewrockwell.com, σελίδες που να περιέχουν 'anarcho-capitalism' ή/και 'voluntaryism'/'voluntarism'. Είσαι στο 2015. Λογικά διαθέτεις ευρυζωνική σύνδεση, ακόμα και αν οι σελίδες αυτές είναι προσβάσιμες και για χιμπατζή με dial-up από τη Σουαζιλάνδη.

Πώς περιμένεις να σε πάρω στα σοβαρά όταν αρνείσαι με πείσμα να κάνεις τη δική σου έρευνα ΠΡΙΝ αρχίσεις τη συζήτηση;

Συνεχίζουμε παρακάτω, επί του θέματος:

Η φράση από την οποία κρέμεσαι στην αρχική ανάρτηση είναι στο ίδιο μήκος κύματος με τα αναρχίδια του ιντιγίδια που μας κατηγορούν, επειδή ο Adam Smith ανέφερε ΜΙΑ φορά στην ιστορία το περίφημο «αόρατο χέρι». Πρέπει να αντιληφθείς ότι πέρα από τον ουτοπισμό (αν όχι σολιψισμό) σου, οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και όχι θεοί. Μπορώ να σου βρω άπειρες μαλακίες που μπορεί να έχει πει ο Κροπότκιν ή και ο Μπακούνιν (ειδικά τον τελευταίο τον εκτιμώ προσωπικά), χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Άνθρωποι είναι, δεν μπορούν να είναι συνέχεια σωστοί. Συνήθως αυτό το αντιλαμβάνεται κάποιος μετά τα πρώτα στάδια της εφηβείας. Οι αριστεροί προφανώς έχουν μείνει ακόμη εκεί.

Εγώ δε δίνω έμφαση στο τι όνομα θα έχουμε, διότι δεν ασχολούμαι με επιφανειακές μαλακίες. Όσο αυνανίζονται τα κοπρόσκυλα του ιντιγίδια σχετικά με το πόσο ιδιαίτεροι είναι (snowflakes), το κράτος μας γαμάει ασάλιωτα.

Επιπλέον, δεν υφίστανται πνευματικά δικαιώματα μαζί με τη λέξη αναρχία. Το όνομα δεν το «έχετε» εσείς. Δε σας «ανήκει». Για την ακρίβεια αν ανοίξουμε αυτή την ιστορία, αναγκαία θα αναφερθούμε στον Προυντόν (ΑΣΤΟΣ) και σε άλλους το ίδιο αστούς με τον ίδιο.

Ένας καλός χαρακτηρισμός του τι υποστηρίζουμε είναι το "laissez faire".

Όμως διακρίνω συμπλέγματα και, δυστυχώς για σένα μαξ, δεν είναι μόνο δικά σου προσωπικά, αφού εσύ μάλλον είσαι από τις καλές περιπτώσεις που δεν είναι απολύτως χαμένες. Οι mainstream «αναρχικοί» είναι στην ουσία αριστεροί και ΕΝΤΟΣ του πολιτικού φάσματος, δηλαδή. Χαρακτηρίζονται από αυτοαναίρεση, defeatism. Θέλουν να αυτομαστιγώνονται και να είναι οι χαμένοι της ιστορίας. Εκεί είναι η διαφορά μας. Εγώ άρχισα να αυτοπροσδιορίζομαι αναρχικός διότι πίστευα/πιστεύω ότι οι ιδέες μου αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, δηλαδή είναι φυσικά νικήτριες. Για μένα αυτή η νίκη έρχεται μέσα από την καινοτομία, την παραγωγή πλούτου, την υπευθυνότητα και την επιχειρηματικότητα. Και αν λυπάμαι για κάτι που μαστίζει το σύνολο των αναρχικών, αυτό είναι η τάση για αυτομαστίγωμα, η νοοτροπία του δούλου και του θύματος, της ανθρωποθυσίας.

Για την βιβλιογραφία, τουλάχιστον ενα λινκ του ακριβες κειμένου θα βοηθουσε. ΟΤαν λες πηγαινε ψαξ το στο μιζες.οργ, γελαν και οι πετρες, ελπιζω να αντιλαμβάνεσαι.

Δεν ειναι απλα μια φραση, ειναι το συμπέρασμα της σκέψης του πατερα του ΑνΚαπ/ισμου οπως αποκρυσταλλώθηκε σε ενα αρθρο. Αλλα αν προσεξες, δεν ειναι το μονο, ουτε καν το κυριο επιχειρημα μας πως δεν ειστε Αναρχικοι.

Ουτε εγω δινω μεγαλη σημασια στην ονοματολογία, καθως ο καθενας δικαιουται να ζει με τις ψευδαισθήσεις του. Απλα συζητάμε μια λεπτομέρια, και δεν θα υποχωρήσω, οχι γιατι διεκδικω το μονοπωλειο της Αναρχιας- που δεν το διαθετω, αλλα για να υπερασπιστώ την.... λογική.

Οσο για την τελευταια παραγραφο, ειναι εκτος θεματος, αλλα θα απαντήσω. Δεν ειμαι εδω για να υπερασπιστω τους μεηνστριμ αναρχικους ή τους αναρχικους που εχεις στο μυαλό σου οπως τους παρουσιαζουν τα μμε. Υπάρχουν πολλοι που αυτοαποκαλουνται αναρχικοι και πανε και ψηφίζουν (μεχρι και ...συριζα). Ουτε αυτους τους θεωρω αναρχικους.

Νομιζω το defeatism δεν ειναι αυτοαναίρεση, ουτε καν να θες να εισαι ο χαμενος, αλλά να αποδέχεσαι οτι θα χασεις και αρα να μην παλεύεις. Δεν αποτελει καν σημαντική θεση αναμεσα στους αναρχικους (απ οτι θυμαμαι αρχικος εκφραστης ηταν ο Αγις Στινας στην Ελλάδα). Δεν ειμαστε ντεφιτιστες, αλλά αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε. Και αγωνισζόμαστε γιατι μας δινει ικανοποιηση ο αγώνας.

Η ιεραρχία μπορεί να υπάρξει μόνο σε ένα περιβάλλον το οποίο αναγνωρίζει συγκεκριμένες ηθικές νόρμες. Π.χ. αν ο κολλεκτιβισμός είναι a priori καλό, όπως είναι για τους περισσότερους "αναρχο"κομμουνιστές, τότε οι "αναρχο"κομμουνιστές είναι εκείνοι οι οποίοι υποστηρίζουν ένα είδος ιεράρχησης των αξιών και κατά προέκταση μια αρχιστική κοινωνία η οποία να εκφράζεται μέσω αυτού. Η αληθινή αναρχία δεν πρέπει να επιβάλλει τέτοιες αρχές. Οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να επιλέγουν ηθικές αρχές.

Με απλά λόγια, στον αναρχοκαπιταλισμό μπορεί να υπάρξει κολλεκτιβισμός. Μπορεί κάποιος ιδιοκτήτης να εφαρμόσει κολλεκτιβισμό και, στον αναρχοκαπιταλισμό, όλοι οι φορείς δικαιωμάτων είναι ιδιοκτήτες, τουλάχιστον στο σώμα τους. Και αφού μπορεί να υπάρξει κολλεκτιβισμός στον αναρχοκαπιταλισμό, καμία καπιταλιστική αρχή και καμία καπιταλιστική ιεραρχία δεν επιβάλλεται από τον αναρχοκαπιταλισμό. Επομένως ο αναρχοκαπιταλισμός είναι γνήσια αναρχία. Στον κολλεκτιβισμό δεν μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός, άρα ο κολλεκτιβισμός δεν είναι αναρχία. Αν ζω εγώ σε ένα κολλεκτιβιστικό καθεστώς δεν μπορώ να έχω ατομική ιδιοκτησία, δηλαδή ατομική κυριαρχία και απόλυτο έλεγχο, σε τίποτα. Επομένως δεν μπορώ να έχω διαφορετικές αρχές από τις κολλεκτιβιστικές αρχές που μου επιβάλλεται από το αρχιστικό σύστημα του κολλεκτιβισμού, κάθε κολλεκτιβισμού.

Και στον αναρχισμο, (ακομη και στον αναρχοκομμουνισμο) μπορει να υπαρξει "αν/καπισμος". Δλδ αν ολες οι χωρες γινουν αναναρχικες και η Νεα Ζηλανδια πχ πει πως "ρε παιδες εγω θελω αν-καπ" τοτε ας φτιαξει αν καπισμο. Εμεις θα δεκτουμε τους προσφυγες που θα θελησουν να φυγουν, αλλά δεν θα κανουμε συναλλαγες μαζι της γιατι θα θεωρουμε πως προάγουμε την σκλαβιά- οπως πχ σημερα ορισμενοι μποϋκοταρουν εταιριες με παιδική εργασια.