κάποτε πριν καμμια 20αριά χρόνια νοίκιασαν από κάτω μας ένα ζευγάρι αναρχικοί ενταγμένοι. Σε κάποια φάση ο τυπάς ήθελε να τραβήξει εξαερισμό για τον απορροφητήρα. Οπότε καλεί ένα φίλο του 'μάστορα' να κάνει τη δουλειά, μιας και ο ίδιος ήταν σκράπας, χασίκλας και μια ζωή ντελιβεράς. Έρχεται ο φίλος του, παίρνει σφυρί και μπετόκαρφα και αρχίζει να καρφώνει. Για σωλήνα πήγε και αγόρασε λούκι (!) το κοινό γκρι ορθογώνιο πλαστικό. Οπότε καρφώνει το πρώτο καρφί, τούβλο. Το 2ο, 3ο, τούβλο. Το πάνω-πάνω καρφί σε δοκάρι. Ο τυπάς συνεχίζει να χτυπάει και το μπετόκαρφο σπάει, οπότε το αφήνει έτσι και φεύγει.

ως αποτέλεσμα, ευτυχώς το πάνω κομμάτι της καπνοδόχου δεν έπεσε σε κανένα κεφάλι όπως κουνιόταν με τον αέρα, ενώ τα σύρματα με τα οποία είχε δέσει το σύστημα σκούριασαν και οι σκουριές λέρωσαν τους τοίχους. Τα δε μπετόκαρφα όταν βγήκαν πήραν μαζί τους και μέρος του σοβά, αφήνοντας μικρά μερεμέτια έτσι για να είναι εκεί και να σου πρήζουν τα αρχίδια στο διινεκές με τη σκέψη ότι πρέπει να τα φτιάξεις για να μη τα βλέπεις


Η όλη ιστορία της αναρχίας αναλύεται σε ένα μόνο ερώτημα: Θέλεις να είσαι γύφτος στη ζωή σου ή θέλεις να είσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να είσαι γύφτος, τότε πιθανότατα δεν θα έχεις πρόβλημα να ζήσεις ως αναρχικός.